‍ 📂 وضعیت مسکن با تئوری لیبرالیسم زمزمه‌‌های جایگزینی سرپناه‌های کمی به جای خانه‌های کمی از سوی معماران ایرانی را در شماره‌های اولیه نشریه آرشیتکت در اواسط دهه ۲۰ شمسی می‌توان مشاهده نمود. 🔸 اژدری (معمار و شهرساز) در مقاله‌ای چنین بیان می‌دارد: در کشورهای اروپا، خانه احتیاج به حیاط ندارد، حوض لازم ندارد چون که زندگی در خانه بیشتر در اتاق می‌گذرد. بنابراین راه حلی که آن‌ها برای مسکن دادن اشخاص پیدا کرده‌اند از هر حیث مقرون به صرفه‌تر است. به این معنی که از ساختمان‌های بزرگ دارای چندین طبقه و هر طبقه دارای چندین آپارتمان و با اتاق‌های متعدد استفاده می‌شود. (اژدری ۱۳۲۵:) همان طور که مشاهده می‌شود اژدری در این مقاله به‌وضوح بر واژه مقرون به صرفه تصریح و تأکید دارد و به‌دلیل همین اقتصادی بودن سرپناه جدید و کمیت‌محور را بر خانه سنتی و کیفیت محور ترجیح می‌دهد. او در این مقاله برخی از مصادیق «مقرون به صرفه‌تر بودن» را چنین شرح می‌دهد: ممکن است یک قسمت از احتیاجات ساختمان از قبیل مستراح و حمام و آشپزخانه و غیره را بین چند خانواده مشترک پیش‌بینی نمود، برای چندین دستگاه که به این نحو ساخته می‌شود ممکن است باغچه‌ای برای هواخوری اشخاص و اطفال پیش‌بینی نمود که مخارج آن نسبت به خانه‌های با حیاط مجرا کمتر است، (اژدری ۱۳۲۵: ۵۲). توجه به این مقاله از آنجایی حائز اهمیت مضاعف است که زمان انتشار آن تقریباً همزمان با دوره‌ای است که به دلیل سیاست‌های نظام لیبرال سرمایه‌داری، دگرگونی در روند جابجایی جمعیت‌های شهری و روستایی ایران و به هم خوردن نسبت عرضه و تقاضای مسکن در مناطق شهری در حال رخ دادن است. ➖امروز همین تفکر دارد خانه ۲۵ متری را به مردم تجویز می‌کند و احتمال چند وقت بعد خانه ۵ متری 🆔https://eitaa.com/emamsadegh_ir