✍ چگونه حضرت که در يک مکان است، ناظر همه جا مي‌باشد؟ 📢بايد دانست كه حاضر و ناظر دانستن امام به اين معنا نيست كه امام با چشم سر، افراد را نگاه مي‌كند؛ همان‌گونه كه شاهد و ناظر بودن خدا نيز شهود و ديدن مادي نيست. بلكه امام داراي حقيقت وجودي بسيار بلندي است كه مربوط به گستره اين عالم مادي نيست. در بسياري از اخبار، براي پيامبر(ص) و امامان غير از آنچه كه ما آن را نفس و روح مي‌ناميم، مقامي والاتر اثبات شده و آن مقام نورانيت است. در روايتي نقل شده است «نخستين چيزي كه خداي متعال آفريد، نور پيامبر اكرم و امامان بود» . در روايت ديگر آمده است: «خداوند در آغاز،🔆 نور محمد(ص) و علي(ع) را خلق كرد» و در روايتي ديگر بيان شده است: «خداوند، از نور عظمت خويش، آنان را آفريد» . آفرينش از نور خدا، چندان براي ما روشن نيست، ولي مي‌توان گفت غير مادي و مقامي بس بلند است. اين مقام نورانيت، چون محيط و دربردارنده زمان‌ها و مكان‌ها است، بر همه چيز احاطه وجودي دارد و نمونه و مَثَلي است براي علم الهي؛ يعني همان‌گونه كه خداي متعال بر همة ما سواي خويش، احاطه حضوري دارد و اين، به زمان و مكان ربطي ندارد، 💫آن‌ها نيز كه مظهر تام اسماي الهي‌اند و علمشان هم مظهر علم الهي است، به موجودات احاطه حضوري دارند. بر اين اساس، استقرار حضرت در مكاني از مكان‌هاي اين كره خاكي، با شاهد و ناظر بودن او منافاتي ندارد. استقرار براي بدن مادي است و شاهد و ناظر بودن، مربوط به مقام نورانيت و روح مطهر آنان كه وسعت وجودي دارد مي‌باشد. 📚آفتاب مهر