عادت کردن به تاریکی به ظلمت به تحیر و سرگردانی این بلای پنهان امروز ماست چرا راحت خو کرده ایم به تاریکی وقتی در تاریکی قرار میگیری چشم ما در جست و جوی نور میگردد و وسعت پیدا میکند چرا ؟ مردمک دلمان در جست و جوی نور نیست .چرا خودمان را از نور محروم میکنیم ؟ ما دچار محرومیت خود ساخته شده ایم و این محرومیت نتیجه رها کردن نور هدایت است .خدا یکی از اولیای خودش را ذخیره کرده است برای چنین روزی برای روزی که مردم تحمل تاریکی را نداشته باشند و از بودن در آن رنج ببرند .اما به زندگی عادی خویش سرگرم شده ایم ؟ به یاد همه کس و همه چیز هستیم به جز امام زمان (عج) سید کریم پینه دوز از کسانی بود که توفیق و سعادت دیدار حضرت مهدی را حجره محقر خود داشت امام از او پرسید ند سید کریم اگر هفته ای بگذرد و ما را نبینی چه خواهی کرد سید پاسخ داد آقا جان می میرم حضرت فرمودند : اگر این گونه نبود به سراغت نمیآمدم . داستان ما داستان طفل صغیری است که پدر خویش را از دست میدهد او به دلیل عدم بلوغ فکری نمی داند به چه بلا و محرومیتی گرفتار شده است اما بزرگ تر ها که عمق مصیبت را میفهمند برای او اظهار دلسوزی میکنند . امام حسن عسکری در بیان زیبایی فرمودند : یتیمی که پدرش را از دست داده آن یتیمی است که از امام زمانش جدا مانده و نمیتواند به او برسد . پیامبر گرامی فرمودند : من و علی پدران این امت هستیم پدر واقعی ما امام زمان (عح) است آیا دستمان توی دست پدرانمان است ؟ کدام یک از ما تاخیر در ظهور امام خویش را جدی گرفته ایم غیبت او چه تعداد از شیعیان را درد مند و دل نگران ساخته است ؟اصلا غیبت امام را مشکل و درد می دانیم ؟ که بخواهیم به دنبال درمان و دوای آن باشیم ؟ چند نفر از شیعیان را دیده اید که در این مصیبت آسایش خویش را از دست داده اند .اگر پرسش نامه ای را در اختیار ما بگذارند و بخواهند گرفتاری های خود را به ترتیب اولویت فهرست کنیم چند درصد نخستین گرفتاری خود را غیبت امام زمان (عج) خواهیم دانست