(برداشت‌هایی از دعای ابوحمزه ثمالی؛ شماره 4) 🔸دیدار یار لقاى پروردگار و رسیدن به رضوان الهی ، والاترين هدف خلقت است كه وراى آن، مقصد و مقصودى تصور نمى‌شود. مؤمن، كه عمرى در مسير رضايت پروردگار گام برداشته، قطعاً آرزوى ديدار او را خواهد كشيد و هنگام خروج از دنيا، لحظۀ باشکوه لقاء‌الله و شیرین‌ترین ساعات عمرش خواهد بود. حضرت زهرا (سلام‌الله علیها) در دعاى نافله‌ى خويش عرضه می‌داشت: «خدايا! چون عمرم پايان يافت و روزگار حياتم سپرى گشت، و لقاى تو برايم حتمى شد، از تو مى‌خواهم، اى لطيف! در بهشت برايم منزلگاهى مقرر فرمايى.» (بحارالانوار، ج 83، ص 115) اما خداوند بارقه‌اى از لذّت ملاقات خويش را در دنيا و هنگام افطار روزه‌داران در ماه شريف رمضان قرارداده تا كام تشنۀ خداجويان، شيرينى انس او را به یادآورند و شوقشان افزون گردد. حضرت صادق علیه السلام فرمود: «روزه‌دار دو شادمانى دارد: يكى وقت افطار، و ديگری هنگام ملاقات پروردگار».( كافى، ج 4، ص 65) پيشوايان الهى علیهم‌السلام همواره لقاى الهى را از خداوند تمنا نموده و در مناجات خويش، لقاى دوست را مى‌طلبيده‌اند. این آرزوی نورانی، ازجملۀ مناجات امام سجاد علیه‌السلام در ماه رمضان بوده است: اللَّهُمَّ حَبِّبْ إِلَيَّ لِقَاءَكَ وَ أَحْبِبْ لِقَائِي وَ اجْعَلْ لِي فِي لِقَائِكَ خَيْرَ الرَّحْمَةِ وَ الْبَرَكَة؛ خدایا!‌ ملاقات خود را محبوب من و ملاقات مرا محبوب خود گردان و در هنگام لقای خویش برایم راحتی و گشایش و کرامت مقرر فرما. https://eitaa.com/eslam20