مولفه‌های مشترکی که در همه اغتشاشات خیابانی ۱۵ سال اخیر وجود دارد چیست؟ نگاهی به شورش‌ها و اغتشاشات مشهد، شیراز، اراک، قزوین و اسلامشهر و همچنین کوی دانشگاه تهران در دهه هفتاد شمسی، فتنه سال ۱۳۸۸، اغتشاشات دی ۱۳۹۶ و اغتشاشات آبان ۱۳۹۸ نشان می‌دهند که دو مؤلفه در همه آنها دیده می‌شود؛ یک - مداخله بیرونی با طراحی آمریکایی و پشتیبانی اطلاعاتی و مالی برخی کشورهای مسئله‌دار با انقلاب اسلامی و عملگی منافقین و ضدانقلاب در کف خیابان که اول با اغوا، فریب روانی و رسانه‌ای برخی از مردم را با خود همراه کرده‌اند و در نهایت با شناخت آنها از سوی مردم و جدا شدن مردم از آنها دست به خشونت عریان علیه مقدسات، اموال و جان همین مردم زده‌اند. دو - مدیریت داهیانه رهبری که فتنه و بحران را شناخته و با تبیین صحیح توانسته‌اند ابتدا صف مردم را از اغتشاشگران و فتنه‌گران جدا سازند و سپس به صورت قاطع با اغتشاشگران برخورد نمایند. در واقع، رهبر معظم انقلاب در طول دوره زعامت خودشان در مواجهه با این بحران‌ها سیاست کم و بیش یکسانی را داشته‌اند و آن، پس زدن «نرمش» در مقابل آشوب‌طلبان بوده است. همچنین رهبری صف مردم را از اغتشاشگران جدا کرده، ضمن اعتقاد به بررسی مشکلات مردم و توجه به حل ریشه‌ای آنها و تأکید بر اینکه باید زمینه‌ها و زخم‌ها را درمان کرد، اما در مقابل آشوبگران به ویژه آنهایی که به تحریک صحنه‌گردانان بیرونی به کف خیابان آمده و خواسته‌اند از درد و زخم‌های مردم و جامعه سوءاستفاده و بر محمل نیازهای مردم موج‌سواری کنند، ایستاده‌اند و دستور برخورد با مزدوران جبهه استکبار و ضدانقلاب را داده‌اند.