.
#حکایت
#مقدمه
حضرت امام جواد عليه السلام نخستين امامى است كه به گواهی حضرت امام رضا علیه السلام «به نصب خداوند»، در خردسالى (حدود هشت سالگى) به امامت و رهبری امت اسلام منصوب گردیدند.
در عين حال، چون علم‌شان از جانب خداوند بود بر تمام اهل فضل از لحاظ علم و دانش برترى داشت.
#حکایت
بنا به دستور مأمون مجلس مناظره‌اى تشكيل يافت.
امام جواد عليه السلام حاضر شد و «يحيى بن اكثم» قاضی‌القضات دستگاه خلاف نيز آمد و در مقابل امام نشست.
يحيى بن اكثم به خليفه نگريست و گفت:
اجازه مى‌دهى از ابو جعفر (امام جواد عليه السلام ) سوال كنم؟
مأمون گفت:
از خود آن جناب اجازه بگير.
يحيى از امام اجازه خواست.
امام عليه السلام فرمود:
هر چه مى‌خواهى بپرس.
يحيى گفت:
تكلیف كسی‌كه در حال احرام حيوانى را شكار كرده چیست؟
امام جواد عليه السلام فرمود:
شخص مُحرِم، شكار را در خارج حرم كشته است يا در داخل حرم؟
آيا به حرمت شكار در حال احرام آگاه بوده يا ناآگاه؟
عمدا شكار كرده يا از روى خطا؟
آزاد بوده يا برده؟
صغير بوده يا بالغ؟
اولين بار شكار كرده يا چندمين بار است؟
شكار او از پرندگان بوده يا غير پرنده؟
شكارش حيوان كوچك بوده يا بزرگ؟
شكار او در شب بوده يا در روز؟
در احرام حج تمتع بوده يا در احرام عمره؟
آیا پشیمان است یا مى‌خواهد باز هم شكار كند؟
يحيى بن اكثم از اين همه آگاهى متحير ماند و آثار عجز و ناتوانى در سيمايش آشكار گرديد و زبانش بند آمد طورى كه حاضران مجلس، ضعف و درماندگى او را به خوبى فهميدند.
بعد از اين، مأمون گفت:
خدا را سپاسگزارم كه هر آنچه در نظرم بود همان شد.
آن گاه رو به حاضران كرد و گفت: آنچه را كه قبول نداشتيد پذيرفتيد؟
(چون برخی از آنان بخاطر سن امام جواد عليه السلام، می‌گفتند: او لایق امامت نيست).
پس از آن مأمون به امام عليه السلام عرض كرد:
فدايت شوم ! اگر صلاح بدانيد حكم مسائلى را كه مطرح كردید، بيان كنيد تا بهره‌مند شويم.
امام جواد عليه السلام فرمود:
اگر شخص محرم، بيرون از حرم شكار كند و شكار او از پرندگان بزرگ باشد، بايد به عنوان كفاره يك گوسفند بدهد.
و اگر در داخل حرم بكشد، كفاره‌اش دو گوسفند است.
اگر جوجه‌اى را خارج از حرم بكشد، كفاره‌اش بره‌اى است كه تازه از شير گرفته شده باشد.
اگر در داخل حرم بكشد، بايد علاوه بر آن بره، بهاى جوجه را هم بپردازد.
اگر شكار از حيوانات صحرايى باشد، كفّاره گورخر، يك گاو است و كفاره شتر مرغ، يك شتر است.
اگر هر كدام از اين‌ها را در داخل حرم بكشد، كفاره‌اش دو برابر مى‌شود.
اگر شخص مُحرِم، عملى انجام دهد كه قربانى بر او واجب گردد، چنانچه در احرام عمره باشد، بايد آن را در مكه قربانى كند و اگر در احرام حج باشد، بايد قربانى را در منى ذبح كند و كفّاره شكار بر عالم و جاهل يكسان است.
منتها در صورت عمد (علاوه بر وجوب كفّاره) معصيت نيز كرده است؛ اما در صورت خطا گناه ندارد.
كفّاره شخص آزاد بر عهده خود اوست، اما كفاره برده را بايد ولیّ او بدهد.
بر صغير كفاره نيست ولى بر بالغ كفاره واجب است.
آن كس كه از عملش پشيمان است، گناهش در آخرت بخشيده مى‌شود؛ ولى كسى كه پشيمان نيست عذاب خواهد ديد.
مأمون گفت:
آفرين بر تو اى ابا جعفر! خدا خيرت بدهد. اگر صلاح مى‌دانى شما نيز از بن اكثم چیزی بپرس، همچنان كه او از شما پرسيد.
امام عليه السلام به يحيى فرمود: بپرسم؟
يحيى پاسخ داد:
فدايت شوم ! اختيار با شماست. اگر دانستم جواب مى‌دهم و اگر نه، از شما استفاده مى‌كنم.
امام عليه السلام فرمود:
چگونه می‌شود كه مردى در اول صبح به زنى نگاه كرده در حالى‌كه نگاهش به آن زن حرام بوده و آفتاب كه بالا آمد زن بر او حلال گشته. هنگام ظهر باز بر او حرام شده و چون وقت عصر فرا رسيد بر او حلال گرديده و موقع غروب آفتاب باز بر او حرام شده و در وقت عشاء حلال شده و در نصف شب بر وى حرام گرديده و در طلوع فجر بر او حلال گشته.
اين چگونه زنى است و به چه دليل بر آن مرد گاهى حلال و گاهى حرام مى‌شود؟
يحيى گفت:
نمى‌دانم. اگر صلاح مى‌دانيد، جواب را بيان فرماييد تا بهره‌مند شويم.
امام عليه السلام فرمود:
اين زن كنيز مردى بوده است. در صبحگاهان مرد بيگانه‌اى به او نگاه كرد، نگاهش حرام بود و چون آفتاب بالا آمد كنيز را از صاحبش خريد و بر او حلال شد و هنگام ظهر او را آزاد كرد بر وى حرام گرديد و موقع عصر با او ازدواج نمود بر او حلال شد و در هنگام غروب او را «ظهار» نمود بر او حرام گرديد و در وقت عشاء كفاره ظهارش را داد بر او حلال شد و در نيمه شب او را طلاق داد بر او حرام گشت و در سپيده دم رجوع نمود، زن بر او حلال شد.
📚 داستان‌هاى بحارالانوار
از 👇
📚 بحارالانوار، ج ۵۰، ص ۷۵
#اعتدال 👇👇👇
ا @etedalhamrah
#انتشار با حذف یا تغییر لینك #آزاد