به محض آنکه الهیات، ادعایش مبنی بر فراگفتاربودن را رها کند، دیگر نمی‌تواند کلام خدای خالق را به زبان آورد، بلکه مجبور است به آوای غیبیِ بُـتی متناهی از جمله دانش‌پژوهشی تاریخی، روانشناسی انسانگرایانه یا فلسفه استعلایی تبدیل شود. اگر الهیات، دیگر درصدد تعیین جایگاه، مشروط کردن یا انتقاد از گفتارهای دیگر نباشد، آنگاه ناگزیر این گفتارها، جایگاه الهیات را تعیین خواهند کرد. 🆔 @ETM313