📚اصناف دین‌داری (قسمت سوم) 🕋ایشان در مجموع اعتقاد به احکام و مناسک دینی و به طور کلی شریعت، فقه و حقوق دینی و اعتقاداتی مثل تقدس اماکن مکه، مسجدالنبی، مسجد الحرام و حرم‌های امامان و امثال آن، اعتقاد به توسل و زیارت، اعتقاد به عذاب و عقاب دشمنان و مخالفان اسلام و ولایت، تلاش در جهت توسعه‌ی مساجد و معابد (دست کم برخی از آن‌ها که مورد اقبال عمومی قرار می‌گیرند؛ مثل مسجد جمکران)، اعتقاد به استجابت دعا و حتی اعتقاد به نقش آفرینی خدا در امور زندگی ما را همگی مربوط به دینداری معیشت اندیش یا همان دینداری عوامانه می‌داند. 🌄همه‌ی این‌ها را از اموری می‌داند که هیچ سابقه‌ای در اسلام ندارند و بعدها مردم فریبان و عوام فریبانی به نام روحانیان در دین افزوده‌اند. اما در دینداری معرفت‌اندیش و یا تجربت‌اندیش، چنین اموری هیچ جایگاهی ندارد. دینداری تجربت اندیش را نوعی از دینداری می‌دانند «که ما را به تفکر در جهان، انسان، آغاز و انجام و به تجربه‌های عمیق خودشناسانه‌ی روحی می‌خواند.» دیانت مورد قبول ایشان دیانتی است که «می‌تواند به آرامش آدمیان، معنی بخشی به زندگی ایشان، به فروکوفتن تکبر و نخوت ذاتی شان، خدماتی بکند.» ⚡️فرق خدای دینداری تجربت‌اندیش آقای سروش با خدای دینداری معیشت اندیش عوام این است که «آن خدای دین معیشت اندیش که خلأهای زندگیشان را پر می‌کرد، هراتفاقی که می‌افتاد می‌گفتند، خداوند کرده است. می‌گفت خدا به من یک دختر داده، خدا جان من را حفظ کرده.» اما خدای دینداری تجربت‌اندیش آقای سروش «به هر دردی نمی‌خورد. به درد تنهایی‌های روح می‌خورد. به درد عاشقی می‌خورد. به درد پرستش و ستایش می‌خورد و همه‌ی ما عمیقا به این نقش‌ها احتیاج داریم.» 📝نقد سخنان کرونایی سروش توسط احمد حسین شریفی در نشریه فرهنگ پویا #شماره_43 #معارف 🆔 @farhang_puya