بسم الله الرحمن الرحیم 🔺ارزیابی گفتگوی دکتر رفیعی با آقای حسن آقامیری ✍️ حجت الاسلام و المسلمین استاد کفیل آنچه اتفاق افتاد بیشتر گفتگو بود، مناظرۀ آنچنانی نبود و لذا مطالب اساسی به سرانجام نرسید و طرفین هم گویی اصرار بر این داشتند که باب گفتگو در جامعه و در مسائل دینی باز شود (یا به تعبیر رساتر توسعه یابد) و بخشی از گفتگو در اهمیت گفتگو گذشت. بنابراین ضمن تشکر از همۀ عزیزانی که زمینۀ گفتگوی مذکور را فراهم کردند توجه دوستان را به این نکته جلب می کنم که #اشکالات_اساسی بر آقای آقامیری همچنان #باقی_است و حتی آن مقدار که از طرف جناب آقای دکتر رفیعی مطرح شد #پاسخ درخوری #نیافت. 🔺اشکالات اساسی به آقای آقامیری در حوزۀ اظهارنظرهای دینی ایشان (نه مسائل تاریخی یا اقتصادی یا اجتماعی و نه نحوۀ برخورد ایشان) را می توان در چند محور اساسی خلاصه نمود؛ #مطلب_اول: مسائل دینی و معرفتی، همه، مسائل #اختلافی نیست که گفته شود: برداشت شخصی ممکن است با برداشت دیگری متفاوت باشد و هر دو محترم است بلکه برخی مسائل #قطعی است. علاوه بر آن اظهار نظرهای دینی باید #مستند به ادلۀ معتبر یعنی آیات و روایات معتبره و ادلۀ عقلی باشد نه مسائل استحسانی و ذوقی. مثلا یکی از مسلمات قرآنی و دینی این است که دنیا ظرف عمل است و انسان تا در این دنیاست فرصت انجام خیر و کسب سعادت و تعالی را دارد. این مطلبی نیست که فقط از روایت «الدُّنْيَا مَزْرَعَةُ الْآخِرَة» استفاده شود مطلبی است که دهها بلکه صدها آیه و روایت بر آن دلالت دارد. همان آیه ای که ایشان مورد استناد قرار دادند که «قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيم‏ (زمر؛53)» و گفتند: خب انسان بعد از مرگ هم نباید ناامید از رحمت خدا باشد و خداوندِ آن جهان هم همین ویژگی ها را دارد. این کلمۀ حقی است که از آن باطل اراده شده است. چون خداوند متعال بلافاصله بعد از آن می فرماید: «وَ أَنيبُوا إِلى‏ رَبِّكُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ الْعَذابُ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ». پس آیۀ ۵۳ به غرض تحریک بر توبه و غنیمت شمردن فرصت وارد شده تا جلوی ناامیدی گنهکاران در برابر شیطان را بگیرد و با نشان دادن روزنۀ توبه آنان را به دامن خداوند بازگرداند. آیات بعد از آن هم بر همین نکته تأکید دارد. آیۀ ۲۵۴بقره هم همینگونه است؛ «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْناكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ يَوْمٌ لا بَيْعٌ فيهِ وَ لا خُلَّةٌ وَ لا شَفاعَةٌ وَ الْكافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ» و آیۀ ۴۷ نساء؛ «يا أَيُّهَا الَّذينَ أُوتُوا الْكِتابَ آمِنُوا بِما نَزَّلْنا مُصَدِّقاً لِما مَعَكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلى‏ أَدْبارِها ...» و آیۀ ۴۷ شوری؛ «اسْتَجيبُوا لِرَبِّكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ يَوْمٌ لا مَرَدَّ لَهُ مِنَ اللَّهِ» و آیاتی که خبر می دهد در آخرت امکان تدارک نیست. مثل: «أَذْهَبْتُمْ طَيِّباتِكُمْ فِي حَياتِكُمُ الدُّنْيا وَ اسْتَمْتَعْتُمْ بِها» (احقاف؛20)، «الْيَوْمَ نَنْساكُمْ كَما نَسِيتُمْ لِقاءَ يَوْمِكُمْ هذا» (جاثیه؛34)، «قِيلَ ارْجِعُوا وَراءَكُمْ فَالْتَمِسُوا نُورا» (حدید؛13) پس ما باید بر اساس این آیات و آیات دیگر همۀ همّ خود را بر فرصتی که در دنیا داریم بگذاریم. چرا که «الْيَوْمَ عَمَلٌ وَ لَا حِسَابَ وَ غَداً حِسَابٌ وَ لَا عَمَلَ» (نهج البلاغة؛ خطبۀ ۴۲) این از مسلّمات است. اما اینکه خداوند متعال چه می کند، آن مطلبی است که مربوط به خودِ خدا می شود و در قرآن کریم هم به گونه ای مطرح شده که موجب تجری و جرأت بر گناه نشود. خداوند متعال بر اساس آیاتی نظیر آیات؛ • إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرى‏ إِثْماً عَظيماً (نساء؛ ۴۸) • إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالاً بَعيداً (نساء؛ ۱۱۶) مشرک را بدون توبه نمی آمرزد یعنی وعدۀ آمرزش نسبت به او نداده ولی غیر مشرک را حتی بدون توبه ممکن است بیامرزد، دقت شود: ممکن است. بنابراین به غیر مشرکان هم در صورتی که توبه نکنند به طور کلی وعدۀ آمرزش داده نشده (مطلبی درستی که دکتر رفیعی هم بر آن تاکید کردند ولی در هیاهوی بحث گم شد.) پس؛ اولا: این مطلب اختلافی نیست، ثانیا نباید به گونه ای مطرح شود که غرض خود آیات نقض شود و آیه در مسیر غیر خودش قرار گیرد 👇👇👇