‏کارکردهای دستگاه‌های موسیقی ایرانی در سوگواری و کمک به فرد داغدیده در پذیرش و گذر از این رنج، شاهکار است. در حقیقت به نوعی یکی از روشهای روان‌درمانی که ایرانیان برای کنارآمدن با تروماهای بی‌پایانشان آفریده‌اند، سه دستگاه‌های اختصاصی موسیقی ایرانی است: ‏شور: فرد در این دستگاه، تحت سلطه غم و اندوه است و گویی با پذیرش درد و رنج فرد، این دستگاهِ موسیقی مانند دروازه ای عمل می کند و فرد را به دنیایی دیگر راه می دهد و او را از این دنیای پررنج برای مدتی کوتاه دور می‌کند و از تمامیت روان فردِ سوگوار حفاظت می‌کند. ‏سه‌گاه: این دستگاه تقریباً در همه کشورهای اسلامی رایج است و برای «ابراز غم و اندوهی که به امید تبدیل می‌شود» مناسب‌تر است. حالت آواز سه گاه بسیار غم انگیز است و به فرد رنجور اجازه می دهد تا احساسات سرکوب شده خود را بیان کند و در عین حال به او امید می‌دهد. ‏چهارگاه: این دستگاه حاکی از طلوع خورشید، شروع زندگی، تابش نور، بینش، شناخت و معرفت دوباره است و گویی فرد می تواند با ادراک و هویتی جدید، تمامیت خود را بیابد و به زندگی بازگردد. به نظر می رسد که این دستگاه، بیانگر رسیدن فرد به بینش(Insight) و پذیرش حقیقت است. »روح الله صدیق« @farsitweets