العسکری (علیه السلام)- لَعَلَّ مِنَ اللَّهِ وَاجِبٌ لِأَنَّهُ أَکْرَمُ مِنْ أَنْ یُعَنِّیَ عَبْدَهُ بِلَا مَنْفَعَهًٍْ وَ یُطْمِعَهُ فِی فَضْلِهِ ثُمَّ یُخَیِّبَهُ أَ لَا تَرَی أَنَّهُ کَیْفَ قَبُحَ مِنْ عَبْدٍ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا قَالَ لِرَجُلٍ: أَخْدِمْنِی لَعَلَّکَ تَنْتَفِعُ مِنِّی وَ تَخْدُمُنِی وَ لَعَلِّی أَنْفَعُکَ بِهَا فَیَخْدُمُهُ ثُمَّ یُخَیِّبُهُ وَ لَا یَنْفَعُهُ فَاللَّهُ عَزَّوَجَلَّ أَکْرَمُ فِی أَفْعَالِهِ وَ أَبْعَدُ مِنَ الْقَبِیحِ فِی أَعْمَالِهِ مِنْ عِبَادِهِ. امام عسکری (علیه السلام) و کلمه لعلّ از جانب خداوند در حکم واجب و به معنی «باید» است؛ زیرا خداوند کریم‌تر از آن است که بنده‌اش را بی‌جهت ناامید کند؛ او را به فضل خود امیدوار سازد و سپس محرومش نماید. آیا نمی‌بینی چقدر ناپسند است که بنده‌ای از بندگان خدا به کسی بگوید «مرا خدمت کن، شاید به تو بهره‌ای رسانم»؛ یا اینکه بگوید «مرا خدمت کن، شاید وجود من برایت نافع باشد» و او هم خدمت کند؛ آنگاه آن شخص محرومش نماید و نفعی به او نرساند؛ حال آنکه خداوند عزّوجلّ نسبت به بندگان، در کارهایش کریم‌تر است و کار ناپسند از او به دورتر است. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۱۷۶ بحارالأنوار، ج۶۵، ص۲۸۶/ الإمام العسکری، ص۱۳۹/ البرهان 👤عبد اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج @faryade_ghahraman