9- نعمت های الهی را حقّ خود ندانیم. «فَضْلِ رَبِّی» 10- به علم و قدرت خود مغرور نشویم. «هذا مِنْ فَضْلِ رَبِّی» 11- نعمت های الهی را به زبان آوریم. «هذا مِنْ فَضْلِ رَبِّی» 12- دادن یا گرفتن نعمت ها برای رشد دادن ماست. «رَبِّی» 13- نعمت های الهی وسیله ی بندگی و آزمایشند،نه کامیابی و لذّت جویی. «لِیَبْلُوَنِی أَ أَشْکُرُ» 14- انبیا نیز آزمایش می شوند. «لِیَبْلُوَنِی» 15- انسان،مختار است،نه مجبور. مَنْ شَکَرَ ... وَ مَنْ کَفَرَ 16- انسان در گرو عمل خویش است. «وَ مَنْ شَکَرَ فَإِنَّما یَشْکُرُ لِنَفْسِهِ» 17- خداوند به شکر ما نیاز ندارد. مَنْ شَکَرَ ... وَ مَنْ کَفَرَ فَإِنَّ رَبِّی غَنِیٌّ کَرِیمٌ نعمت های الهی برخاسته از فضل و لطف بی پایان اوست وحتی اگر ما ناسپاسی کنیم،او به مقتضای ربوبیّت خود به ما لطف می کند. شکر نعمت،نعمتت افزون کند کفر نعمت از کفت بیرون کند 18- در شیوه ی دعوت،تملّق ممنوع است. «وَ مَنْ کَفَرَ فَإِنَّ رَبِّی غَنِیٌّ» 19- دارایی و سخاوت در کنار هم،ارزش است. «غَنِیٌّ کَرِیمٌ» 20- اولیای خدا بر اموال مردم ولایت دارند. «نَکِّرُوا لَها» 21- گاهی برای آزمایش هوش،تغییر وتحوّل جایز است. نَکِّرُوا لَها ... نَنْظُرْ أَ تَهْتَدِی