9- نعمت های الهی را حقّ خود ندانیم. «فَضْلِ رَبِّی»
10- به علم و قدرت خود مغرور نشویم. «هذا مِنْ فَضْلِ رَبِّی»
11- نعمت های الهی را به زبان آوریم. «هذا مِنْ فَضْلِ رَبِّی»
12- دادن یا گرفتن نعمت ها برای رشد دادن ماست. «رَبِّی»
13- نعمت های الهی وسیله ی بندگی و آزمایشند،نه کامیابی و لذّت جویی.
«لِیَبْلُوَنِی أَ أَشْکُرُ»
14- انبیا نیز آزمایش می شوند. «لِیَبْلُوَنِی»
15- انسان،مختار است،نه مجبور. مَنْ شَکَرَ ... وَ مَنْ کَفَرَ
16- انسان در گرو عمل خویش است. «وَ مَنْ شَکَرَ فَإِنَّما یَشْکُرُ لِنَفْسِهِ»
17- خداوند به شکر ما نیاز ندارد. مَنْ شَکَرَ ... وَ مَنْ کَفَرَ فَإِنَّ رَبِّی غَنِیٌّ کَرِیمٌ
نعمت های الهی برخاسته از فضل و لطف بی پایان اوست وحتی اگر ما ناسپاسی کنیم،او به مقتضای ربوبیّت خود به ما لطف می کند.
شکر نعمت،نعمتت افزون کند
کفر نعمت از کفت بیرون کند
18- در شیوه ی دعوت،تملّق ممنوع است. «وَ مَنْ کَفَرَ فَإِنَّ رَبِّی غَنِیٌّ»
19- دارایی و سخاوت در کنار هم،ارزش است. «غَنِیٌّ کَرِیمٌ»
20- اولیای خدا بر اموال مردم ولایت دارند. «نَکِّرُوا لَها»
21- گاهی برای آزمایش هوش،تغییر وتحوّل جایز است. نَکِّرُوا لَها ... نَنْظُرْ أَ تَهْتَدِی