منبرک فاطمی
◾️رشد و گسترش عزاداری 🔹با روی کار آمدن آل‌بویه از شیعیان برداشته شد و در سال ۳۵۲ق، برای نخستین بار حکومت روز عاشورا را# تعطیل رسمی و عزای عمومی اعلام کرد؛ 🔹 خرید و فروش ممنوع شد، به دستور داده شد به احترام این روز ذبح نکنند، آشپزان غذا نپزند و در بازارها خیمه عزا برپا شد. 🔹 شیعیان دوران آل‌بویه، مراسم عزاداری را با عنوان مجالس «النياحه» یا «الرثا» برگزار می‌کردند. 🔹مردم با حالتی پریشان و لباس سیاه به کوچه ها می‌آمدند و بر سر و روی خود می‌ریختند و بر سر و سینه می‌زدند و در حالی که در رثای امام حسین(ع) می‌خواندند در خیابان‌ها می‌گشتند. 🔹در دوره به آزادی به منقبت‌خوانی ائمه در می‌پرداختند و اصطلاح مداحی از این زمان رواج یافت اصطلاح روضه‌خوان نیز از این دوره به بعد رایج شد و علت آن نگارش کتاب روضة الشهدا به دست ملاحسین واعظ کاشفی و رواج بسیار آن میان مردم بود؛ به‌طوری‌که بسیاری از افراد در مراسم عزاداری به مطالب آن استناد می‌کردند. کم‌کم به خوانندگان این کتاب روضه‌خوان گفتند و به‌مرور زمان این اصطلاح به هر کسی که مصیبت امام حسین(ع) را می‌خواند اطلاق شد و جای منقبت‌خوانی را گرفت. 🔹اوج گسترش عزاداری‌ برای سیدالشهدا، در زمان و شدن مذهب تشیع در ایران در زمان شاه اسماعیل صفوی بود. 🔹در این دوره با پشتیانی دولت و حضور شاهان صفوی مراسم نوحه‌خوانی، سینه‌زنی و سوگواری برگزار می‌شد. 🔹از این دوره به بعد، تکیه‌ها و و موقوفات مربوط به عزاداری امام حسین(ع) در ایران شکل گرفت. 🔹در دوره ، نادرشاه عزاداری را کرد. 🔹شاخصه مهم دوران زندیه، شکل‌گیری اولین نمونه‌های مجالس تعزیه و شبیه‌خوانی است. @fatemi222
1 مشاهده