إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لِأَنفُسِكُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ لِيَسُوءُوا وُجُوهَكُمْ وَلِيَدْخُلُوا الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِيُتَبِّرُوا مَا عَلَوْا تَتْبِيرًا ترجمه: ﺍﮔﺮ ﻧﻴﻜﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﻜﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺪﻱ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ. ﭘﺲ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ [ﺯﻣﺎﻥ ﻇﻬﻮﺭ ]ﻭﻋﺪﻩ ﺩﻭم [ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎم] ﻓﺮﺍ ﺭﺳﺪ [ﭘﻴﻜﺎﺭﮔﺮﺍﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻣﻰ ﺍﻧﮕﻴﺰﻳﻢ] ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ [ﺑﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻳﺐ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻭ ﮔﺰﻧﺪ ﻭ ﺁﺳﻴﺐ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ] ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ [ﺍﻟﺎﻗﺼﻲ] ﺩﺭﺁﻳﻨﺪ، ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻛﻮﺑﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻛﻨﻨﺪ.(اسرا/٧) توضیح کوتاه آیه: قصد من از این آیه شریفه فقط فراز اول آن است. آن جا که می فرماید: إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لِأَنفُسِكُمْ... یعنی اگر نیکی و احسان کردید احسان به خودتان کردید! در احسان به دیگران گمان ما این است که به دیگران خیری رسانده ایم. اما قرآن می گوید نه! این گمان اشتباهی است، بلکه به خودتان خیر رسانده اید! عجیب است واقعا؟! ما به دیگران خیر می رسانیم قرآن می گوید نه به خودت خیر رساندی، منتی نیست! اما چگونه می شود این فراز را برداشت کرد؟ اجازه بدهید این بحث را با یک سوال دنبال کنیم. وقتی ما می خواهیم خیری کنیم و به کسی یا جایی خیری برسانیم اول چه چیزی به ذهنمان می آید؟ خودمان یا او؟ یا چه چیز باعث می شود ما به فکر خیر رساندن بشویم؟ آیا آن تاثر و افسوسی که در دل انسان ایجاد می شود باعث این کار نیست؟ آیا برای رفع این تاثر و حزن ما این کار را نمی کنیم؟ آیا در این مواقع بر اساس شدت رنج و گرفتاری آن فرد نمی گوییم دلم به درد آمد یا ناراحت شدم؟ فکر می کنم جواب شما آری باشد. در تمام این مواقع ما اول برای حزن خودمان احسان می کنیم. می خواهیم سنگینی دل کم شود. البته این کار به هیچ وجه از ارزش های احسان نمی کاهد. اما به قول قرآن در احسان کردن، ما اول به خودمان احسان می کنیم بعد به دیگران. موفق باشید