امام باقر عليه السلام در ضمن وصاياى آن حضرت به جابر جعفى - كه سفارشات جامع و نافعى است - مى باشد كه فرمود: بدان تو ولىّ ما و دوست دار ما نخواهى بود تا اينكه اگر همه مردم شهر گفتند توآدم بدى هستى ترا محزون و غمناك نكند، و اگر همه به اتّفاق گفتند تو آدم خوب و صالحى هستى تو را خشنود نكند، 🔸و لكن خودت را بر قرآن عرضه كن ؛ اگر راه قرآن را مى پوئى و در آنچه تو را امر به بى اعتنائى مى كند بى اعتنا هستى، و در مواردى كه تو را ترغيب مى كند راغبى و مايلى، و در آنچه تو را مى ترساند ترسناكى ؛ پس ثابت و استوار باش و ترا بشارت باد، و همانا آنچه درباره ات گفته شده تو را ضرر و زيانى نمى رساند، و اگر روش تو مخالف با قرآن است به گفته ديگران مغرور نشو. إنّ المؤمن معني بمجاهدة نفسه ليغلبها على هواها، فمرّة يقيم أَوَدَها ويخالف هواها في محبّة اللَّه، ومرّة تصرعه نفسه فيتّبع هواها فينعشه اللَّه فينتعش، ويقيل اللَّه عثرته فيتذكّر. مؤمن اهتمامش در مجاهده با نفس است تا بر هواها و خواهشهاى آن غالب آيد، گاهى كجى هاى آن را درست مى كند و با هواى نفس در راه محبّت خدا مخالفت مى كند، و گاهى هواى نفس او را از پاى درمى آورد و از آن پيروى مى كند، خداونداو را كمك مى كند و او را كه زمين خورده بلند مى كند و لغزش هاى او را مى بخشد، دوباره به خود آمده و بيدار مى شود. ---------- | القطره، تحف العقول: ۲۸۴، بحار الأنوار: ۱۶۲/۷۸ ح ۱.