از مباحث مهم در فقه تعیین اخبار صادره به جهت تقیه است که اجمالا می دانیم بسیار محل ابتلای ائمه بوده است.
یکی از مسایل مهم در این زمینه این است که فضای صدور خبر بین عوام و امرا و حکام و قضات عامه چه بوده است و صرف وجود یک فتوا بین عامه موجب ملاحظه‌کاری ائمه نمی تواند دانسته شود چنانچه برخی گفته اند که فتاوای ابوحنیفه در زمان خودش و امام صادق علیه السلام موجب تقیه برای حضرت نمی شده است.
به هرحال باید در این موضوع کار گسترده پژوهشی شود.
متنی را از جواهرالکلام که مناسب است نقل می کنیم:
و ل صحيح محمد بن عبد الجبار «2» المتقدم سابقا المرجح غيره عليه بالمشافهة التي هي أقوى من الكتابة باعتبار شدة احتمال وقوعها في يد أعدائهم، و قد كان أحمد بن حنبل المعاصر للرضا (عليه السلام) يحكم بعدم جواز الصلاة في الحرير المحض، و باشتراط كون الشعر و الوبر مأخوذا من حي أو مذكى، بل في أحد قوليه: النجاسة إذا أخذ من ميت، و قد اشتهر مذهبه و مذهب الشافعي في زمن العسكري (عليه السلام)، و لذا اشتدت التقية فيه
جواهر الكلام في شرح شرائع الإسلام، ج8، ص: 85
#تقیه
#فقه
#تعارض_ادله
#تحقیقی