🔸ابتکار عمل چهل‌ساله ✍🏻محمدحسین تسخیری 🔹دیروز سالگرد آخرین کنش سیاسی-امنیتی مردم همچون یک ابتکار عمل بود. بعد از واقعه تسخیر سفارت، کنش‌های سیاسی-امنیتی توده مردم همواره مترصد دعوتی از سوی نیروهای رسمی بوده است. در دهه اخیر هم که دیگر کنش‌های مردمی، یکسره فرهنگی شد. این ابتکار عمل چهل سال است که دیگر تکرار نشده و امروز تقریبا نسل‌های مختلف هیچ خاطره و درکی از این ندارند که می‌توانند شروع‌کننده یک داستان سیاسی-امنیتی باشند نه دنباله‌روی آن. 🔸امروز وقتی ۱۳ آبان را اینطور روایت کنیم که یک عده شهروند معمولی، ۴۴۴ روز اتباع بزرگترین قدرت جهان را گروگان گرفتند، شاید حتی یک نفر در این ۸۰ میلیون، هوس نکند چنین کنشی را تکرار کند. منظورم تکرار واقعه تسخیر سفارت نیست که از قضا نسخه فیک کم نداشته، منظورم این است که در یک صحنه سیاسی-امنیتی (و نه صحنه‌های گرم و نرم فرهنگی)، بدون فراخوانی از سوی حاکمیت، کنشی را صورت دهد که دست حکومت را برتر از گذشته کند. 🔹ما در چند دهه‌ اخیر همیشه ذیل امکانات نظام (اعم از امکانات مادی یا امکانات تحلیلی آن) حرکت کرده‌ایم. این یعنی هر کنش توده‌ای یا باید با حمایت نظام انجام شود یا دست‌کم با تحلیل و دعوت از سوی نظام. تسخیر سفارت حاصل هیچ‌کدام از این دو حالت نبود و به امکانات نظام «اضافه» کرد. همچنان که ۷ آکتبر، نه تصمیم نظام جمهوری اسلامی ایران بود نه برای آن آماده شده بود. ولی وقوع آن توسط یحیی، جمهوری اسلامی ایران را احیا کرد. 🔸آن درک محافظه‌کاری که کنش‌های سیاسی-امنیتی را در طول این چهار دهه، تبدیل به منطقه ممنوعه کرده و این اعتماد به‌نفس را از توده مردم گرفته که به این حوزه و تصمیماتی که می‌توان در آن گرفت، فکر کنند، امروز مهم‌ترین مانع برای توسعه قدرت جمهوری اسلامی در جنگی است که موجودیت ما را هدف گرفته. 🔹باید به کارهایی فکر کرد که این ساختار محافظه‌کار و کرخت، یا نمی‌تواند یا نمی‌خواهد و یا حتی درست نیست که انجام دهد. ولی انجام آن توسط یک جمع مردمی، هم ممکن است هم موجه. 🔎#بازتاب‌اندیشه 📮فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی؛ 📲وب | ایتا | تلگرام |اینستاگرام|توییتر