👆نامه هایی خطاب به خداوند و حضرت علی (ع) مدتی پیش آقای محمد نوریزاد نامه هایی را از خود منتشر نموند خطاب به خداوند و حضرت علی (ع) که حاوی مطالبی به ظاهر منتقدانه ولی در باطن مملّو از توهین و تهمت بود، ایشان وقتی با سیل انتقادات و پاسخ های مخالفان و تشویق مخالفان مواجه شدند بعداً سخنان خود را عوض کردند و مدعی شدند که مخاطب من در آن نامه ها خداوند و حضرت علی (ع) نبودند و منظور من بنیانگذار انقلاب اسلامی ایران و رهبر کنونی کشور بود. محمد نوری زاد در این پادکست در سه قسمت به بررس مطالب عنوان شده توسط ایشان پرداخته شده که قسمت اول قبل از ادعای جدید ایشان مبنی بر تعویض مخاطبین بوده و دو قسمت بعدی مناظره ای با حضور خود ایشان در مورد مطالب نوشته شده در این نامه هاست که برغم کیفیت پایین صدا بسیار شنیدنی است. بنده به مواضع سیاسی ایشان در این پست کاری ندارم اما می خواهم موردی را در مورد سایر مطالب ایشان برای شما بازگو نمایم. سابقه ایشان از ابتدا تا کنون شاید برای بعضی افراد روشن باشد، اما من بدون قضاوت درباره آن به نقل قولی از خود ایشان می پردازم که بنظرم ماحصل تمام اعمال، رفتار و کردار ایشان می باشد. ایشان خودشان تعریف می کنند که در بدو انقلاب بقدری متعصّب و خشکه مذهب بودند که اگر نوار کاستی از خواننده های قبل از انقلاب در ماشین از فرزندان پیدا می کردند، با خشم تمام آن را از ماشین به بیرون پرتاب کرده و برخورد شدید میکردند و یا اگر سوار تاکسی میشدند و راننده آهنگی از آنان پخش می کرد ضمن اعتراض از تاکسی پیاده می شدند، حالا شما اگر فقط قسمت اول این پادکست را بشنوید متوجه خواهید شد همین روند هنوز در حال ادامه بوده و ایشان در حال افتادن از سوی دیگر بام هستند. بنده خودم و خانواده های اطرافم هرگز چنین تعصبات خشک مذهبی نداشتند و حتی بقدری این آهنگ ها در همین محیط اطراف زندگی ما شنیده شده بود که هنوز به شخصه اشعار بعضی از آنها را بخاطر دارم اما نه من نه هیچ کدام از افراد پیرامون ما هرگز چنین جسارت هایی را نسبت به خداوند و امام علی (ع) نداشته و انشالله نخواهیم داشت. ایشان برای من مصداق این حدیث از امام علی (ع) در نهج البلاغه هستند: «جاهل را نمیابی مگر در افراط یا تفریط» قضاوت با شما، خدانگهدار. .