قسمت_۱۳۷ قال جعفرابن‌محمد عليه‌السلام: یَا مُفَضَّلُ،مَا مِنْ طِفْلٍ إِلَّا وَ هُوَ یَرَى الْإِمَامَ وَ یُنَاجِیهِ فَبُکَاؤُهُ لِغَیْبَةِ الْإِمَامِ عَنْهُ وَ ضَحِکُهُ إِذَا أَقْبَلَ إِلَیْهِ حَتَّى إِذَا أُطْلِقَ لِسَانُهُ أُغْلِقَ ذَلِکَ الْبَابُ عَنْهُ وَ ضُرِبَ عَلَى قَلْبِهِ بِالنِّسْیَان ای مفضل،هیچ نوزادی نیست مگر اینکه امام زمانش را زیارت می‌کند و با او راز و نیاز و گفتگو می‌نماید. گریه نوزاد برای دوری و غیبت آن حضرت است و خنده‌اش هنگامی است که آن حضرت به طرفش می‌آید. این سعادت تا زمانی است که نوزاد زبان سخن گفتن نداشته باشد و زمانی که بتواند سخن بگوید این باب رحمت بر او بسته گشته و مُهر فراموشی بر دل کودک زده می‌شود. 📚بحارالانوار ج۲۵ ص۳۸۲ ➖➖➖➖➖➖➖➖ سکوی‌گام‌🇮🇷دوم‌انقلاب_ایتا https://eitaa.com/gamdovomenglab