مرجع عالیقدر حضرت آیت‌الله شیخ حسین مظاهری:
از نظر روایات، کسی که به یک شیعه توهین کند، دارد با خدا می‌جنگد.
فحش و ناسزا گفتن، غیبت، تهمت، زخم‌زبان، آزار دادن، آبروریزی، تحقیر، سرزنش و بالأخره هر گفتار یا رفتاری که دیگران را سرافكنده و خجالت‌زده کند، از مصادیق اهانت است.
طبق احادیث، اهانت به مؤمن، دشمنی و جنگ با خداست و خداوند متعال می‌فرماید: من از کسی که به او اهانت شده، دفاع و او را یاری می‌کنم.
بردن آبروی مردم حقّالنّاس است؛ بلکه حقّالنّاس آبرویی، شدیدتر و زیان‌بارتر از حقّالنّاس مالی است. چراکه مردم مال و جاه را برای آبرو می‌‌خواهند و اگر آبرو نباشد، مال و ثروت چه فایده‌ای دارد؟
پس مواظبت نسبت به حقّالنّاس آبرویی لازم و ضروری است. یکی از مواقف قیامت، موقف حقّالنّاس است.
اهانت و اذیت و آزار و تحقیر دیگران، ظلم و حقّالنّاس است،
کار خلافی که شخصی انجام دهد و یک مؤمن را آزار دهد، این جنگ با خداست!
طبق روایت قرب نوافل: «مَنْ أَهَانَ لِي وَلِيّاً فَقَدْ بَارَزَنِي بِالْمُحَارَبَة»،
منظور از کلمۀ «ولی» در این حدیث، شیعه است. یعنی هرکس به یک شیعه، اهانت کند، به جنگ با خدا رفته است.
در معراج به رسول خدا وحی شد که: «يَا مُحَمَّدُ مَنْ أَذَلَّ لِي وَلِيّاً فَقَدْ أَرْصَدَنِي بِالْمُحَارَبَةِ وَ مَنْ حَارَبَنِي حَارَبْتُهُ»[1]؛ اى محمد، هر كس يكى از دوستان مرا خوار و ذلیل کند، او خود را براى جنگ با من آماده كرده است و هر كس با من بجنگد، من با او مى‌جنگم.
سپس پیامبر اکرم«صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» می‌فرمایند: به خداوند عرض کردم: خدایا این «ولیّ» تو کیست كه مى‌گويى من به خاطر او مى‌جنگم؟ خداوند سبحان فرمود: «ذَاكَ مَنْ أَخَذْتُ مِيثَاقَهُ لَكَ وَ لِوَصِيِّكَ وَ لِذُرِّيَّتِكُمَا بِالْوَلَايَةِ»[2]؛ او آن كسى است كه من براى ولایت تو و ولایت وصيّ تو و فرزندان شما دو نفر، از او پيمان گرفته‌ام.
بنابراین منظور از «ولی» در این روایت، ائمۀ طاهرين«سلام‌الله‌علیهم» یا اولیاء الله یا حتی شیعیان متقی و مؤمنان واقعی نیستند،
بلکه منظور کسی است که از نظر عقیده، شیعه باشد.
بر این اساس، اگر کسی یکی از شیعیان عادی را بیازارد یا او را ذلیل کند یا به وی اهانتی بکند، گناهش به اندازه‌ای بزرگ است که گویا مهيّای جنگ با خداوند شده است. خداوند هم می‌فرماید: من با چنین کسی می‌جنگم.
همین مقدار که شخصی عقیده به تشیّع داشته باشد، حتی اگر اعمال او متناسب با تعالیم تشیّع نباشد، کافی است که اهانت با او جنگ با خداوند باشد،
چه رسد به اهانت به افراد متقی و شیعیان و مؤمنانی که اعمال صالح دارند و واقعاً پیرو ائمۀ طاهرین«سلام‌الله‌علیهم» هستند.
اساساً حرمت مؤمن، طبق روایات، از حرمت کعبه و از حرمت ملک مقرّب بالاتر است:
«الْمُؤْمِنُ أَعْظَمُ حُرْمَةً مِنَ الْكَعْبَةِ»[3]
«وَ إِنَّ الْمُؤْمِنَ أَعْظَمُ حُرْمَةً عِنْدَ اللَّهِ وَ أَكْرَمُ عَلَيْهِ مِنْ مَلَكٍ مُقَرَّبٍ»[4]
همه باید مواظب گفتار و کردارشان باشند که در آن جسارت و توهین به دیگران نباشد، کسی را خوار و ذلیل نکنند، آبروریزی نکنند، شخصیت دیگران را نکوبند، زخم زبان نزنند، شایعات را تکرار نکنند، سرزنش نکنند، از غیبت، تهمت و تحقیر خودداری کنند
که همۀ این گناهان، مصادیق اهانت و ذلیل کردن است
و مثل جنگ با خداست.
بیشتر این گناهان و اهانت‌ها نیز به واسطۀ زبان رخ می‌دهد،
از این جهت همه باید مواظب و مراقب زبان خود باشند.
مردی نزد پیامبر اکرم«صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» آمد و گفت: يا رسول الله! مرا نصيحت کنید. فرمودند: «احْفَظْ لِسَانَكَ»؛ مواظب زبانت باش! دو مرتبه گفت: من را نصیحت کنید. پیامبر«صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» باز فرمودند: مواظب زبانت باش! برای مرتبۀ سوّم گفت: مرا نصیحت کنید و باز هم همان جواب را شنید: مواظب زبانت باش! سپس پیامبر به او فرمودند: «هَلْ يَكُبُّ النَّاسَ عَلَى مَنَاخِرِهِمْ فِي النَّارِ إِلَّا حَصَائِدُ أَلْسِنَتِهِمْ»[5]؛
بیشتر کسانی که به جهنّم می‌روند، به واسطۀ زبانشان جهنّمی می‌شوند.
گاهي حضرت امام خمینی«قدّس‌سرّه» در درس اخلاق مي‌فرمودند:
کسی که به دیگران اهانت کند، ولايتش قطع مي‌شود.
معنای این سخن آن است که دست عنايت خداوند از روي سرش برداشته مي‌شود؛ و واي به كسي كه يك لحظه دست عنايت خدا از روي سرش برداشته شود. معناي دیگرش هم اين است كه دست عنایت اهل‌بيت«سلام‌الله‌علیهم» از روی سر او می‌رود و در قیامت نمی‌تواند به دنبال امیرالمؤمنین«سلام‌الله‌علیه»، زير لواي حمد برود.
این مطلب در روایات نیز بیان شده است. امام صادق«سلام‌الله‌علیه» می‌فرمایند:
هركس بر ضرر یک مؤمن حرفی بزند و قصدش آبروریزی و افشای عيب او باشد و بخواهد او از چشم دیگران بيفتد، خداوند او را از ولايت خود به ولايت شيطان می‌راند و شيطان هم او را نمىپذيرد!
متن روایت این است: