🔅از ذکر یونسیه تا دعای گفتاری از آیةالله خراسانی(مدظله) | ۱۵ اسفند ۱۳۸۰ اهل معرفت، آن‌ها كه در عرفان خداوند از کُمّل هستند، منتهای سير را ذکر یونسیه می‌دانند: «لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ.» مداومت به این ذکر در سجده، قلوب مستعدّین سير إلی اللّه را نورانی می‌کند؛ آن‌هایی این مقام را دریافتند كه شهد آن شربت را چشيده‌ا‌ند، اين مقام ابتدا و اول این راه است. سيدالشهدا (ع) در دعای عرفه دوازده «لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ» گفته است؛ اهلش به اين نكته دقّت كنند، دعای عرفه را بخوانند، قرآن را ببينند، سورۀ یونس را مطالعه كنند. حضرت یونس علی ‌نبینا و آله‌ و علیه ‌السلام در زندانِ شكم ماهی گفت: ‌«لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِين.» سيدالشهدا (ع) بعد از اين جمله، يازده جملۀ ديگر اضافه كرد؛ معنايش اين است كه يونس (علیه‌السلام) در مرتبۀ اول و حسين بن علی (ع) در رتبۀ دوازهم است و فوق اين عدد ديگر رتبه نيست: ﴿إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا﴾، مرحلۀ دیگری تصوّر ندارد. تمام مراحل شهور معرفت، كه باطن اين آيه است، در دعای عرفه طی شده است. در حقیقت امام حسین (ع) به یونس (ع) می‌فرماید: تو چنین گفتی: «لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ» ولکن مراتب دیگر مانده كه من بیان می‌کنم: «لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ‏ إِنِّي‏ كُنْتُ‏ مِنَ‏ الْمُسْتَغْفِرِين، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الْمُوَحِّدِينَ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الْخَائِفِينَ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الْوَجِلِينَ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الرَّاغِبِينَ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الْمُهَلِّلِينَ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الْمُكَبِّرِينَ...» هر یک از اين جمله‌ها اقيانوسی از معارف الهی‌ می‌باشد كه هزاران جبرئیل و میکائیل و اسرافیل در اين دريای بی‌پايان مستغرق است. چه کسی درک می‌کند وقتی آن حضرت می‌فرماید: «لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الْمُوَحِّدِينَ»، چگونه دوازه مرتبۀ توحيد را طی می‌نماید؛ از توحيد در مقام احديت، توحيد در مقام الوهيت، توحيد در مقام ربوبيت، تا به توحيد در مقام محبت رسیده و می‌فرماید: «تَرَكْتُ الْخَلْق طُرّاً فِي هَوَاكَا * وَاَيْتَمْتُ الْعِيَالَ لِكَيْ اَرَاكَا * وَلَوْ قَطَّعْتَنِي فِي الْحُبِّ اِزباً *** لَمَاحَنَّ‌ الْفُؤادُ اِلي سِوَاكَا.» تمام عرفای اولين و آخرين در «لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ» اول او وا مانده‌اند، تا چه رسد به مراحل بعدی که آن حضرت در بیانش طی کرده است. ─━✿❀✿🌻✿❀✿─━ 🏳@gamibesamtezohor