رهبری و ایده‌ی مردم‌سالاری دینی درسی برای تداوم انقلاب‌ها هر روزی را که آغاز می‌کنیم برای ما روزی تازه و شروعی پر از امید است. اما روزها به همان اندازه‌ی لحظات آغازین شیرین و دلپذیر خواهند ماند؛ اگر بدانیم چگونه زندگی کنیم و چگونه مسیر سعادت را بپیماییم. یکی از راه‌های سعادت درس‌گرفتن از گذشتگان و استفاده از تجربیات آنهاست. شاید بارها شنیده باشیم که تاریخ تکرار می‌شود اما باور آن جز با مطالعه تاریخ و تأمل بر انتخاب‌ها ایجاد نخواهد شد. این ایام در تقویم غرب و شرق، در میان اقوام و ملل گوناگون به هر زبان و فرهنگ یادآور سرگذشت‌هایی است که هر کدام برای خود محتوایی به اندازه‌ی هزاران کتاب دارد. و اما در آن طرف کره خاکی درهمین ایام البته  چیزی حدود ۱۰۰ سال پیش وقایعی با مضمون مبارزه‌ میان حق و باطل به‌گونه‌ای وقوع یافته که قابل تأمل و تعمق است. تاریخ جنگهای پی‌درپی کشورهای اروپایی و خلق انقلابی در پس انقلابی دیگر. انقلابهایی به امید آزادی و آزادگی. کشمکش‌هایی که هر یک شاید برای ملت‌ها نویدبخش روزهای آزادی و آرامش بود اما پس از چندی صورت زشت و کریه خود را که برآمده از خودخواهی‌ها و قدرت‌طلبی‌ها بود نمایان می‌کرد. این روزها برای مردم فرانسه یادآور پیروزی در انقلابی است که همچون دیگر انقلاب‌ها تنها چند صباحی مهمان آنهاست. روزهایی که در 1830م؛ پیروزی قیام ضدسلطنتی ملت فرانسه برضد "شارْلْ دهم" پادشاه فرانسه رقم خورد. شارل دهم در سال 1824م پس از لویى هجدهم، پادشاه فرانسه شد و کوشید تا حکومت مطلقه سلطنتی را باز گرداند. او به سیاست‌های ارتجاعی بسیار دلبسته بود. همین سبک و سیاق او در اداره کشور سبب نارضایتی مردم و نمایندگان آنها در مجلس شد و در نهایت او در تاریخ 26 ژوئیه 1830 م. بر خلاف منشور 1814 که توسط لویی هجدهم وضع شده بود فرامینی صادر کرد که مستبدانه خوانده شد در نتیجه انقلاب کوتاه آغاز شد و جمهوری خواهان اعم از کارگران ، دانشجویان و طبقه روشنفکر پاریس قیام کردند. در پی این انقلاب که سه روز به طول انجامید شارل در روز دوم اگوست سال 1830 م. به بریتانیا گریخت و سلطنت را به پسرش واگذار کرد. حال مسئله اینجاست که مگر مردم فرانسه، انقلاب کبیر فرانسه را با آن همه شعارهای زیبا در باب آزادی و برابری و عدالت رقم نزدند؟ پس چه شد که بعد از سال‌ها جنگ‌ داخلی و وضعیت نابسامان بین‌المللی ما علناً با ناکامی یک انقلاب روبرو هستیم؟  انقلابی که در ۱۷۸۹ م در پی رنسانس و البته عوامل بسیاری از جمله انقلاب صنعتی شکل گرفت و به معنای واقعی کبیر بود. یک انقلاب کامل و همه‌جانبه و با حضور مردم؛ امّا بقای این انقلاب به پانزده سال هم نرسید. انقلاب فرانسه تحول ایدئولوژیک مهمی در درون صاحبان قدرت و ثروت به وجود نیاورد، بلکه تنها یک تغییر از نظام سلطنتی به جمهوری در این کشور انجام شد که پس از بازگشت دیکتاتوری ناپلئون که در قالب جمهوری ارائه می‌شد، به‌مراتب بدتر از لویی شانزدهم ارزیابی می‌شود. درست است که انقلاب فرانسه به نام آزادی، برابری و اخوت پیش رفت، اما در حقیقت این شعارها تنها دستاویز گروه‌های رادیکالی بود که همه‌ی آن‌ها زیر تیغ گیوتین رفتند. بسیاری معتقدند این انقلاب تحت تأثیر اندیشمندانی همچون روسو، ولتر و..شکل گرفت و چون ژان ژاک روسو، که معروف به ایدئولوگ انقلاب فرانسه است، در سال ۱۷۸۹ درگذشت، در نتیجه، تئوری‌پردازی‌ای که می‌بایست صورت می‌گرفت، از بین رفت. اما در باب انقلاب اسلامی چنین اتفاقی نیفتاد . مخصوصا با توجه به اینکه در ایران پس از انقلاب، ۸ سال جنگ با تمام دنیا را تجربه کرد. پاسخ بسیاری از تحلیلگران بر می‌گردد به حضور مهره‌ای به‌نام ولی‌فقیه. اگر ولایت‌فقیه وجود نداشت و رهبری منسجمی نبود، ما نیز به همان سرنوشت دچار می‌شدیم. در مواجهه‌ی قدرت‌های داخلی نیز ولایت‌فقیه بود که اوضاع را مدیریت کرد.  این روند در غرب ادامه داشت تاسال ۱۸۳۵ که همچنان شاهد درگیری در این کشور هستیم. تا زمان بناپارت سوم نابسامانی وجود داشت. در این سال بود که نهایتاً یک قانون اساسی (شاید برای بیستمین‌بار) نوشته شود. قرار شد که جمهوری باقی بماند، اما سازوکار آن همان سازوکار موجود در سایر کشورهای اروپایی باشد. در نتیجه، تنها شکل حکومت تغییر کرد. منتها اساس کشور همان سکولاریسم و تفکیک قوا و رجوع به احزاب (به‌عنوان صاحبان قدرت) بود. بنابراین هیچ‌گاه حقی به مردم داده نشد. در واقع مردم فرانسه نتوانستند با انقلاب خود تغییر جدی در حاکمیت ایجاد کنند.  در واقع همان دیکتاتوری صاحبان قدرت و ثروت در این کشورها وجود دارد. صاحبان ثروت و قدرت، اقلیت محدودی هستند. اگر روزی اشراف به‌دلیل روابط خانوادگی با پادشاهان، بر کشور حکومت می‌کردند، امروز صاحبان قدرت (آن‌هم در یک طبقه‌ی محدود) در فرانسه و سایر کشورهای اروپایی حکمرانی می‌کنند. ادامه دارد... @ghalamenajib