📌 🔸در دعوای بین زن و شوهرها، معمولاً موضوع مورد اختلاف، باعث دعوا نمی شود؛ بلكه نحوه بیان نظرات است كه طرفین را می رنجاند و به موضع گیری وادار می كند. هنگامی كه مردی از لحن همسرش این چنین برداشت می كند كه زن، قصد مبارزه با او را دارد، همه تلاش خود را به كار می برد تا ثابت كند كه خودش درست می گوید و حق با اوست و بنابراین، به احساسات زن، توجهی نمی كند و هنگامی كه مرد به احساسات زن توجه نمی كند، او را با بی مهری می رنجاند؛ و حتی حق ناراحت شدن را نیز به او نمی دهد، بدیهی است كه زن را از خود رنجانده و او را آزار داده است. 🔹در این گونه موارد، زن هم از خود واكنش نشان داده، مرد را ناراحت می كند. مرد كه علت واكنش زن را نمی داند، به جای تغییر لحن، به تفسیر و توجیه منظور خود می پردازد و نمی داند كه در حال تدارك مقدمات یك مشاجره و دعوای تمام عیار است. او تصور می كند كه این زن است كه قصد دعوا دارد؛ در حالی كه زن، در واقع، قصد دارد در مقابل لحن تهاجمی شوهر، از خود دفاع كند و توضیحات شوهر را یك توجیه بی مورد دانسته، عصبانیتش بیشتر و بیشتر می شود. 🔸زن و شوهرها برای اجتناب از دعوا، باید بدانند كه موضوع اختلاف آنها، آن قدر طرف مقابل را نمی رنجاند كه لحن آنها می رنجاند. در یك دعوا، یكی از طرفین باید كوتاه بیاید وگرنه، دعوا دامنه پیدا كرده و تمام نمی شود. ✅ قنداب (واحد خانواده مؤسسه مصاف) ✅ @ghandab