🔺 به چه دلیل شهادت امام حسین (ع) از «ایّام الله» است؟! ( قسمت ششم) ✳️ (هنگام رفتن به صفّين در ركاب علي عليه السلام، ناگهان در نقطهاي به نام نينوا با صداي بلند فرمود: اي أبا عبد اللّه در كنار فرات صبور باش! و اين جمله را دو بار تكرار فرمود، پرسيدم: اين سخن از كجا است؟ فرمود: روزي بر پيامبر خدا ص وارد شدم، ديدم چشمان مباركش اشك آلود است. عرض كردم: اي رسول خدا! آيا كسي شما را ناراحت كرده است كه گريه مي‌كنيد؟ فرمودند: لحظاتي پیش، جبرئيل نزد من آمده بود، و از كشته شدن حسين ع در كنار شطّ فرات به من خبر داد، و گفت: آيا ميل داري مقداري از تربتش را ببوئي و ببيني؟ گفتم: بلي. دستش را دراز كرد، و مشتي از خاك سرزميني كه حسين ع در آن به شهادت مي ‌رسد را به من داد، نتوانستم تحمّل كنم و جلوي اشكم را بگيرم تا سرازیر نشود). هيثمي دربارۀ اعبتار این روایت می گوید: «رواه أحمد وأبو يعلى والبزاز والطبراني ورجاله ثقات ولم ينفرد نجى بهذا»؛ الصواعق المحرقة، أحمد بن حجر هيثمي، ص 193 (اين خبر را احمد و ابويعلي و بزاز و طبراني روايت نموده‌اند و تمام رجال آن ثقه هستند و علاوه بر نجیّ، اين روايت را ديگران نيز نقل کرده اند». 👈 نکتۀ قابل توجه دربارۀ روایت فوق این است که وقتی رسول خدا (ص) خبر شهادت امام حسین (ع) را - آن هم پیش از وقوع - می شنود یکچنین حالتی پیدا می کند و نمی تواند جلوی سرازیری اشک خودش را بگیرد. حال فکر کنید اگر نبی اکرم (ص) ذبح شدن نوه و جگرگوشۀ خود - که سید جوانان اهل بهشت است - را با چشم خود می دید، چه حالی به او دست می داد و چطور به گریه و زاری می پرداخت! با توجه به مضمون این حدیث، ما اگر شب و روز برای سید الشهداء (ع) گریه کنیم، برای آن نصّ و دلیل شرعی داریم. وقتی رسول الله (ص) برای امام حسین (ع) اینقدر متأثر و غمگین و گریان می شوند، ما چطور می توانیم ساکت و بی تفاوت باشیم؟! 👉 💢#ادامه_دارد منبع: کانال تلگرامی آیت الله سید کمال حیدری ✅ @alhaydarii_fa 📡 قرارگاه پاسخ به شبهات و شایعات @GhararGahShayeat