نَفْس است و خلق را به تباهی کشانده است خورده نمک همیشه نمکدان شکانده است نفرین به ناشکیبی و حسرت که سالها ما را میان سفره ی ظلمت نشانده است مخلوق برتریم ولی غفلت و گناه ما را به سمت شهوت و کفران دوانده است بستیم هر چه بار به امید آخرت دنیا ز راه آمده آنرا تکانده است هی توبه کرده ایم و شکستیم توبه را دل بر مدار خیر و سعادت نمانده است تنها دعا و خواندن قرآن سلاح ماست ما را دعا همیشه ز خسران رهانده است ای وای بر کسی که پی رستگاری است اما «زبور آل محمد» نخوانده است @gida13