پندار ما این است که ما مانده‌ایم و تو رفته‌ای؛ اما حقیقت آن است که این تویی که مانده‌ای، این صدای پرشکوهِ توست که در حافظه‌ی تاریخ، جاودان شده‌ست، که تویی که بقای حقیقی را طلب کردی؛ بودنی را که از دسترس مرگ، و فنا، و رنج و غصه و شکست، دور است.....