بر پایه برخی منابع امام حسین (ع)، حضرت سکینه (س) را زیاد دوست می‌داشت. امام حسین (ع) در توصیف او سروده است: «لعمرک انّنی لاُحبّ داراً تکون بها سکینة و الرّباب / أحبّهما و أبذل جلّ مالی به جانت سوگند! خانه‌ای را که سکینه و رباب در آن باشند دوست دارم / آن دو را دوست دارم و همه ثروتم را در این راه می‌بخشم.» براساس اسناد تاریخی در مقاتل، حضرت سکینه (س) در واقعه کربلا حضور داشته است. در روز عاشورا، امام حسین (ع) برای آخرین وداع، از میدان جنگ به سوی اهل بیت خود بازگشت و با آنان وداع کرد سپس نزد دختر خود حضرت سکینه (س) رفت که در گوشه‌ای نشسته و می‌گریست. امام حسین (ع) او را به صبوری دعوت کرد و در آغوش کشید، اشک از چشمان او پاک کرد و در ضمن اشعاری به حضرت سکینه (س) گفت: «سیطول بعدی یا سکینة فاعلمی منک البکاء اذا الحمام دهانی/ لا تحرقی قلبی بدمعک حسرة/ مادام منی الروح فی جثمانی/ فاذا قتلت فانت اولی بالذی تبکینه یا خیرة النسوان‌ ای سکینه! بدان که پس از من، گریه تو طولانی خواهد بود/ تا زمانی که جان در بدن دارم مرا با اشک حسرت بار خود مسوزان.‌ای بهترین زنان! آنگاه که من کشته شدم، تو برای گریه سزاوارتری.» وفات حضرت سکینه (سلام‌الله)، نازنین دختر سیدالشهدا به همه‌ی دخترانِ محب اهل بیت (علیهم‌السلام) تسلیت باد🏴 #حسینیه_انقلاب_اسلامی_دختران_قم