گوش کن حرف دلم را عسلم، شیرینم : "مثل یک کاسه ی زهرم چه کنم؟ من اینم " و هنوزم که هنوز است پر از دردم من و فقط از خودم از دست خودم غمگینم حرف های دل من قوطی کبریتند و آتشم می زند از بس که خودم بنزینم شعرها پر شده از " عشق و عزیز " الکی آخر هر غزل " ای عشق بیا بالینم" ... خود من هم دو سه بار از لب و گیسو گفتم چه بدم آمده از شعر بد و ننگینم حالت زشت و کریه و بدی آدم دارد فقط از عاشقی و ... آه! عجب بدبینم وارث رودکی و سعدی و خیامم من عاشق شعر فروغ و غزل پروینم همه ی همت من شاعری اما افسوس همه ی قافیه ها را الکی می چینم چون اگر حرف دلم را بزنم متهمم چند باری به خودم گفته شده بی دینم شاعر آرام بماند چه کسی حرف زند؟ شاعرم نقد و نظر رسم من و آئینم و چرا شعرِ " سه تا نقطه " سرودن جرمست؟ ولی از عشق خدا لاف زنم تأمینم غزلی خواندم و حافظ چقدر زیبا گفت " گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم " ‌