داستان‌نویسان بزرگ☘☘☘ جمالزاده آغاز داستان‌نویسی به شیوه‌ی نوین را می‌توان از سال ۱۳۰۰ دانست که جمالزاده، مجموعه‌ی داستان کوتاه خود را به نام یکی بود یکی نبود منتشر کرد. با نشر این کتاب، سبک نویسندگی واقع‌گرا در ایران آغاز شد. سید محمدعلی جمالزاده، در۲۳ دی سال ۱۲۷۰ شمسی در اصفهان زاده شد. تحصیلات مقدماتی را در تهران گذراند. سپس به بیروت رفت و دو سال بعد، عازم پاریس شد و در فرانسه، به دریافت لیسانس حقوق نایل گشت. در همان سال آغاز جنگ جهانی، به برلن رفت و در کنار آزادی‌خواهان ایران قرار گرفت. مدتی بعد، همکاری قلمی خود را با روزنامه‌ی کاوه آغاز کرد. نخستین داستانش، فارسی شکر است را ابتدا در همین روزنامه منتشر کرد و بعد در مجموعه‌ی یکی بود یکی نبود. این مجموعه، شامل شش داستان است: فارسی شکر است، رَجُل سیاسی، دوستی خاله خرسه، درد دل ملا قربانعلی، بیله دیگ بیله چغندر و ویلان‌الدوله که همه به زبان ساده و تا حدی عامیانه نوشته شده است. جمالزاده با وجود سالها در خارج از وطن به سر بردن، در آثار خود بر زبان و فرهنگ وسنتهای خاص ایرانی تاکید داشت. با این همه، اقامت طولانی او در خارج، وی را از سیر تحولات زبان و فرهنگ ایرانی، بی‌خبر نگه داشته، در نتیجه آثار بعدی او، نتوانسته است از اصالت موجود در آثار دیگر نویسندگان ایرانی و رنگِ زمانه برخوردار باشد. وی در ۱۷ آبان سال ۱۳۷۶ در ۱۰۵ سالگی، در یک آسایشگاه سالمندان در ژنو سوئیس در گذشت و در همان جا مدفون شد. مهمترین آثار بعدی او عبارتند از: دارالمجانین، سر و ته یک کرباس، راه‌آب‌نامه، تلخ و شیرین، شاهکار، هفت کشور، شورآباد، قصه‌های کوتاه برای بچه‌های ریشدار و قصه‌ی ما به سر رسید. با تلخیص از چون سبوی تشنه، دکتر یاحقّی، ص ۱۹۲ - ۱۹۴. #داستان‌نویسان_بزرگ #جمالزاده https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303