گلزار شهدا
*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * * * (کوشا)* * ⁦* ✅ *به روایت مراد رحمانیان* عصر بود هوای چیلات رو به سردی میرفت بچه‌ها برای رفتن مجهز شده بودند. لحظه ای پلک درهم کشیدم و خوابی که دیده بودم جلوی چشمم مجسم کردم. _آهای مراد حواست کجاست؟ چشم باز کردم جلال با چهره زلالش دست گذاشته بود روی شانه ام و با تبسم شیرین خاص خود اشاره کرد به بچه ها. _همه آماده ایم که دیره بلند شدم و با گروه شناسایی راه افتادیم طرف محور ۵ کیلومتر تا ابتدای محور راه داشتیم از میان شیار ها عبور می کردیم. _نگفتی محور را چطوری پیدا کردی؟! لبخندی زدم و گفتم : دیروز صبح بعد از نماز حرکت کردیم ابتدای محور زیر تپه که آب آن را سوراخ کرده بود تعدادی از بچه‌ها برای تامین ماندند. تجهیزات را گذاشتم و چندتا نارنجک لای چفیه دور کمرم گره زدم و اسلحه را برداشتم به همراه کرامت رحمانیان راه افتادن به طرف جایی که در خواب دیده بودم. از تپه سرازیر شدیم چند قدمی پامرغی تا نزدیکی سنگر کمین دشمن رفتیم. سنگر را که رد کردیم انگار تازه از شوک خارج شده بودم .از خوشحالی اسلحه را همان جا گذاشتم. ساعت تقریبا ۱۲ ظهر بود و ما قدم شما را از وسط شیاری می‌رفتیم آن را که رد کردیم ، کم‌کم شیار عمیق تر شد و شکل دیواره دو متری به خود گرفت.نگار چشمانم فتاد به دو سیم تلفن که از بالای شیار رد شده بود. اینجا نشانه‌های سنگر کمین بودند و ما داشتیم به دل دشمن می رفتیم. گوشت خواندم تا اینکه صدایی بشنوم.خط دشمن آرام بود بالاخره دل به دریا زدم به اشاره کردم که برویم . رسیدم به یک پیچ ۱۳۰ درجه ای . آمدم راه بیفتم که کرامت نگهم داشت انگشت گذاری روی بینی اش. بوی چای غلیظ در زیر دماغم. با اشاره به گفتم وایسا کنار و دستت رو قلاب کن. پا روی دستش گذاشتم و آهسته از شیار بالا رفتم. سرباز عراقی را کنار سنگرش دیدم. سرباز تکیه داده بود به سنگر و کلاهش داشت می افتاد. نصف عمر شدم تا فهمیدم خواب رفته اگر چشم باز میکرد مرا می دید اطراف را خوب نگاه کردم. منطقه بوتان ماهور یک پدافند ۲۳ میلیمتری وسط محوطه و دور تا دور آن هم سنگر بود سریع پایین آمدم و اشاره کردم که برویم. تازه یادم افتاد که از تهران ابتدای محور جا گذاشتم لرزه را توی تنم حس کردم دل شده که عراقی ها اسلحه را ببینند و شک کنند و وارد شیار شوند. وقتی رسیدیم ابتدای محور چشمم افتاد به اسلحه که نزدیک سنگر کمین عراقی ها بود. هوا رو به تاریکی میرفت که با جلال و بچه ها رسیدیم ابتدای محور. چنان تاریکی و ظلمات بر منطقه حاکم شد که چشم چشم را نمیدید. گفتم تا نماز بخوانیم فکری می کنیم. رو به جلال گفتم تو این شرایط جوی صلاح نمیدونم وارد محور بشیم. _حالا که تا اینجا آمدیم کار را تمام می کنیم. نماز که تمام شد به یکی از بچه‌ها گفتم : اصلاً جلال حالیش‌نیس توی این شرایط جوی شناسایی مشکله .اشتباهی از ما سر بزنه باید فاتحه عملیات را بخوانیم با این کار محور را لو میده. بلند شدم و ایستادم. _آقا جلال تو این شرایط احتمال موفقیتمون کمه انشالله فردا ظهر میریم. ظهر آفتاب کامل پهن بود روی منطقه و سکوت نسبی برقرار بود . با جلال وارد محور شدیم آهسته از میان شیارها عبور کردیم و رسیدیم به سرپیچ ۱۳۰ درجه ای . جلال پا روی دستم گذاشت و آهسته از شیار بالا رفت. سرگرداند و به چشمانم نگاه کرد . نور امید را در چشمهایش دیدم اشاره کرد که برگردیم. _مراد خوابت را برایم تعریف می کنی؟؟ _در خواب دیدم که کنار حضرت امام روی تپه دیدم امام با صورت مهربان و محاسن بلند و یکدست سفید دستی به سرم کشیدند: بگو گفتم بگو ببینم کجا رفتی چه کارها کردی؟! شروع کردم از سیر تا پیاز موقعیت دشمن را برایشان تشریح کرده و سپس به چشمان امام که نفوذ به درون شما ممکن بود خیره شدم و گفتم: راهی که بتوانیم به دشمن نفوذ کنیم وجود نداره. امام انگشت کشید و دور دست ها را نشانم دادند _آنجا رفتی؟! _بله سه بار رفتم ولی یه سنگر کمین جلویمان هست. _شما برید این سنگر با شما کاری نداره. جلال مثل بچه ها اما بی صدا از چشمش اشک می چکید. رو به قبله نشست و سر به سجده گذاشت. ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿
514 مشاهده