بسم الله الرحمن الرحیم سلسله جلسات برگزار شده در حوزه در ماه مبارک رمضان دعا از منظر آیات و روایات جلسه اول رمضان 1401 فروردین 1401 مقدمه: کلمه در اسلام ارزش و اثر درمانی زیادی دارد، الان همه مکاتب طبی جهان پذیرفته اند که گفتار درمانی که همان درمان با کلمه و کلام است، اثر درمانی زیادی دارد. ولی سنخ گفتار درمانی در طب اسلام و در کلام انبیاء و اهل بیت عصمت و طهارت، با گفتار درمانی طب غربی متفاوت است. در مکتب اسلام کلمه نه تنها اساس درمان، بلکه اساس همه چیز است. اگر اکنون درمان با کلمه کارایی لازم را ندارد، به این دلیل است که ما اعتقادمان را از دست داده ایم. البته گفتار درمانی در اسلام شامل دعا، نماز، قرآن، صدقه، رقیه و ... هم میشود که موضوع بحث حاضر ما درمان با دعا است. خلقت تما مخلوقات بر اساس کلمه است، پس کلمه اصل درمان و اصل خلقت است. حروف اولین چیزی است که خداوند خلق کرده و با همین حروف بقیه چیزها را خلق نموده است. شما حروف مقطعه را در قرآن کریم و در تفاسیر گوناگون ببینبد، بعنوان نمونه قرآن در آیه سوم سوره شوری بعد از حروف مقطعه ی آیه اول و دوم خطاب به نبی گرامی اسلام می فرماید: "کذالک یوحی الیک و الی الذین من قبلک الله العزیز الحکیم" {اینگونه خدای توانای شکست ناپذیر و حکیم به سوی تو و کسانی (از پیامبران) که پیش از تو بودند، وحی می کند.} خداوند عزیز و حکیم، اینچنین بر تو و پیامبران پیش از تو وحی می کند. یعنی وحی خداوند نیز با استفاده از همین حروف است، حروفی که در دسترس همه است، البته خداوند، با این حروف کتابی نازل کرده که معجزه است. آیا درمان با کلمات و حروفی نظیر این نمی تواند معجزه کند؟ و انسان با بیماری علاج ناپذیر را حتی درمان کند؟! آری خداوند از حروف الفبا، قرآن کتاب معجزه، نازل می کند، "و ان کنتم فی ریب مما نزلنا علی عبدنا فاتوا بسوره من مثله و ادعوا شهداءکم من دون الله ان کنتم صادقین" {و اگر در آنچه ما بر بنده خود(حضرت محمد صلی الله علیه و آله) نازل کرده ایم (شک دارید که وحی الهی است یا ساخته بشر) پس سوره ای مانند آن را بیاورید، و (برای این کار ) غیر از خدا، شاهدان و گواهان خود را (از فصحا و بلغای بزرگ عرب به یاری) فرا خوانید، اگر (در گفتار خود که این قرآن ساخته بشر است، نه وحی الهی) راستگویید.} همچنان که خدای تبارک و تعالی از دل خاک صدها نوع میوه و گل و گیاه می آفریند و انسان را خلق می کند. ولی نهایت هنر مردم این است که از خاک و گل، خشت و آجر بسازند. خداوند تبارک وتعالی می فرماید: "انما امره اذا اراد شیئا ان یقول له کن فیکون " {فرمان او چنین است که هرگاه چیزی اراده کند، تنها به آن می گوید: موجود باش! آن نیز بی درنگ موجود می شود.} بنابراین برای آفرینش هر موجودی کلمه ای وجود دارد. در اسلام و در کلام انبیاء و اهل بیت عصمت و طهارت که وصل به علوم لدونی هستند، اساس درمان کلمه و کلام یا گفتار درمانی است. حضرت ابراهیم علیه السلام می فرماید: "و اذا مرضت فهو یشفین" {هنگامی که مریض می شوم، او(خدا) مرا درمان میکند.} حضرت بیماری را به خداوند نسبت نداده، بلکه می فرماید، خداوند انسان را شفا می دهد. این اعتقاد باید باشد، که اگر قرار است بهبودی حاصل شود، بدست خداوند تبارک و تعالی است. گام اول در مان در مکتب اسلام، اینست که معتقد باشیم که درمان به اذن خداوند است و علاوه بر آن در گامهای بعدی باید به طبیب بودن پیامبر و اهل بیت عمصت و طهارت و اعتقاد به دارو و .... داشته باشیم. در روایت حضرت موسی علیه السلام(موسی بن عمران) آمده که: "یا رب! ممن الداء؟ قال: منی. قال: ممن الدواء؟ قال منی. قال: فما یصنع الناس بالمعالج؟ قال: یطیب بزالک انفسهم، فسمی الطبیب لذالک." {ای پروردگار من! بیماری از کیست؟ فرمود: از من است. حضرت موسی علیه السلام عرض کرد: درمان از کیست؟ خداوند تبارک و تعالی فرمود: از من است. پس مردم با طبیب چه می کنند؟ فرمود: آنها دل های خودشان را خوش می کنند.} گاه یک کلمه انسان را متحول می کند، اگرچه آن کلام فاقد حقیقت باشد، ممکن است انسان را افسرده یا دلخوش کند. گاهی انسان با پای خود و با گامی استوار نزد پزشک می رود و به وی گفته می شود که مثلا شما مبتلا به فلان سرطان هستید! همان جا آن فرد ممکن است بیفتد و حتی ممکن است از دنیا برود! و گاهی هم شخص علیلی که داری بیماری علاج ناپذیر است، نزد پزشک می رود و به او گفته می شود شما سالم هستید، همان جا سبک می شود و ممکن است بهبود یابد. در طب جدید هم با همین ایده تاثیر کلمه و دلخوش کردن مردم درمان می کنند، البته اکنون مردم را با ترساندن از بیماری (مثل کرونا ) وادار به هزینه کردن می کنند. در قدیم اطبا مردم را دلخوش می کردند، ولی حالا سیاست تغییر کرد