به جهان هستی اعتماد کن و ابداً نگران نباش، تو به مدت ۹ ماه در شکم مادرت بودی و شغلی نداشتی، با این وجود زنده ماندی
برای دریافت خوراک دست و پایی نداشتی، بازهم زنده ماندی
هیچ راهی برای نفس‌کشیدن نداشتی، بااین حال زنده ماندی
تا وقتی که نُه ماه را گذراندی در شکم مادرت بودی:
چگونه زنده ماندی؟
خواسته‌ات چه بود؟
چه اراده‌ای تو را زنده نگه داشت؟
سپس از درون مادر بیرون آمدی و به محض زاده‌شدن، شیر مادر کاملاً آماده بود، چه کسی این را اراده کرده بود؟
چه کسی خواسته بود که برای زنده ماندنت شیر آماده باشد؟
این خواستِ که بود؟
وقتی که از زهدان مادر بیرون آمدی،
چه اتفاقی افتاد؟
هرگز در درون مادر تنفس نکرده بودی و نفس‌‌های مادرت تو را زنده نگه داشته بود. ولی به محض اینکه از شکم مادر بیرون آمدی، بی‌درنگ نفس کشیدی.
چه کسی به تو آموزش داد؟
قبلاً تنفس نکرده بودی و هیچ آموزشی هم ندیده بودی، چه کسی نفس‌کشیدن را به تو آموخت؟
سپس چه کسی آن شیر را که نوشیدی هضم کرد؟
چه کسی آن شیر و آن خوراک را به مغز استخوان تو رساند؟
چه کسی تمام روند‌های زندگی‌ات را به تو بخشیده و آن را اداره می‌کند؟
وقتی که خسته هستی چه کسی به تو آسودگی می‌دهد؟
و وقتی خوابت تمام می‌شود چه کسی تو را بیدار می‌کند؟
چه کسی این ماه و ستارگان را اداره می‌کند؟
چه کسی این درخت‌ها را سبز نگه می‌دارد؟
چه کسی گل‌ها را با اینهمه رنگ و عطر خوراک می‌دهد؟
آیا فکر می‌کنی که آن یکتا که چنین کائنات وسیعی را اداره می‌کند، از اداره کردن زندگی کوچک تو ناتوان است؟
قدری فکر کن، قدری تعمق کن.
فقط این نظم عظیم را در دنیا نگاه کن: هیچ‌کجا خطایی وجود ندارد، همه چیز به خوبی پیش می‌رود و هرچیزی سرِ جای خودش است. تو فقط بخش کوچکی از این دنیا هستی.
@Hadi31372