شعر من شرحیست از حال نزار خویشتن شوق وصل و شِکوه ی هجرانِ یار خویشتن شیون مردم ز مرگ اهل و خویشانست و من گاه گاهی نوحه خوانم بر مزار خویشتن پیش از آنکه جان بلب آید، به دستور خدا جان سپردم بارها پای نگار خویشتن بر سرم عمامه، نه! بلکه کفن را بسته ام مثل میثم می کِشم بر دوش، دار خویشتن ✍ هادی نجفی 🇮🇷 @hadinajafi