أبي عبيدة الحذاء قال: كنت مع أبي جعفر في طريق المدينة فوقع ساجدا لله فقال لي حين استتم قائما يا زياد أنكرت علي حين رأيتني ساجدا فقلت بلى جعلت فداك قال ذكرت نعمة أنعمها الله علي فكرهت أن أجوز حتى أؤدي شكرها. ابو عبيده حذاء گويد: در راه مدينه به همراه امام باقر ع بودم، كه ناگهان ايشان مشغول سجده براى خدا شدند، زمانى كه تمام شد و ايستادند به من فرمود: اى زياد! از سجده كردن ناگهانى من در شگفت شدى؟ گفتم: بلى فدايت شوم؛ فرمود: به ياد نعمتى افتادم كه خداوند به من عطا فرموده بود، و بر من سخت آمد كه بگذرم و شكر آن را بجا نياورم. 📚 مشكاة الأنوار في غرر الأخبار ؛ النص ؛ ص29.