کلمه ی «مَصارِع» در حکمت 219 نهج البلاغه، جمعِ «مصرع» به معناى محلى است كه انسان به خاك مى افتد... امام علی علیه السلام، طمع را به برق آسمان تشبیه فرموده اند که لحظه اى همه جا را روشن مى کند و در شب هاى تاریک تمام فضاى بیابان با آن آشکار مى شود و شخص راهگذر گم کرده راه به شوق در مى آید و به دنبال آن دوان دوان حرکت مى کند. ناگهان برق خاموش مى شود و او در پرتگاهى فرو مى افتد عقل و دانشِ انسانی که حق را از باطل و نیک را از بد مى شناسد، هنگامى که تحت تأثیر برق طمع قرار گیرد به همین سرنوشت گرفتار مى شود! در واقع طمع، یک مانع بزرگ در برابر شناخت حقیقت است که بسیاری از افراد چنان در طمع غرق می شوند که عقل را کنار می گذارند