اسلم بن عمرو، برده اى بود که امام حسین (علیه السلام) او را پس از شهادت برادرش امام حسن مجتبى (علیه السلام) خرید و وى را به حضرت زین العابدین (علیه السلام) بخشید. محمد بن یوسف گنجى شافعى و ابونعیم اصفهانى و محدث قمى از اسلم بن عمرو در کتاب هاى خود یاد کرده اند و بزرگان دین هم چون صاحب کتاب فرسان الهیجا، او را از قاریان قرآن شمرده اند. شغل او کتابت براى امام حسین (علیه السلام) بود و چون حضرت از مدینه به سوى مکه حرکت کرد، ملازم رکاب آن حضرت شد و با آن بزرگوار از مکه به کربلا آمد تا در روز عاشورا به شرحى که مى آید، به شرف شهادت نایل آمد و بر کرامت همه آزادگان جهان افزود. در کتاب بحر اللئالى و روضه الاحباب آمده چون این غلام وفادار و برده خریدارى شده که از همه آزادگان برتر بود، در طلب اذن جهاد به محضر امام حسین (علیه السلام) آمد. حضرت فرمود از فرزندم سجاد (علیه السلام) اجازه جهاد بخواه. آن سعادتمند دنیا و آخرت از امام سجاد (علیه السلام) اذن جهاد خواست و با اهل حرم وداع گفت و به میدان جنگ شتافت و هفتاد نفر را به شمشیرش که در راه دفاع از امامت به کار گرفته بود، به دوزخ فرستاد. امام سجاد (علیه السلام) با بالا زدن دامن خیمه، به تماشاى کارزار آن مرد الهى نشست و از این که برده اى زرخرید به دفاع از امامت برخاسته، مسرور و شاد بود. برده وفادار پس از کارزارى عظیم و جنگى نمایان و جهادى خالص، دوباره به محضر امام سجاد (علیه السلام) شتافت و با آن حضرت وداع گفت و به میدان بازگشت. این بار از کثرت کوشش و سعى و مقاتله سنگین و شدت عطش و جراحت زیاد، به خاک افتاد. امام حسین (علیه السلام) به بالین او حاضر شد و سخت گریست و صورت مبارک بر گونه غلام گذاشت تا به جهانیان بفهماند که ارزش معنوى این برده، هم چون ارزش فرزندش على اکبر (علیه السلام) است و ثابت کند که او از همه تعلقات براى خدا و در راه خدا رهید و از مصادیق بارز «فَإِنّی لا أعلَمُ لی أصحاباً أوفى و لا خَيراً مِن أصحابی» یعنی «من، يارانى باوفاتر و بهتر از ياران خود سراغ ندارم» شد. آرى، امام حسین (علیه السلام) یارانى را در جهان به خوبى آنان و بهتر از آنان سراغ نداشت. کانال داستان بچه‌های مدرسه 👇 https://eitaa.com/hamkalam