آیا مشغول کردن عاملان و مبلّغان دین به سوالات بیخود و شبهات متنوع خود یک دام و فریب نیست؟ یکی از عملیات‌های رایج دشمنان دین القای سوالات و شبهات متنوع است. اما در برابر این تهاجم دشمنان چه باید کرد؟ آیا باید همیشه منتظر باشیم تا آنان با طرح سوال و شبهه به مطالعات، تولیدات علمی و تعلیمات دینی ما جهت بدهند؟ آیا مشغول کردن عاملان و مبلّغان دین به این شبهات خود یک دام و فریب نیست؟ آیا مشخص نیست که برخی از این شبهات حتی ارزش پاسخ دادن را هم ندارند؟ آیا راهی برای دور زدن بسیاری از شبهات وجود ندارد؟ آیا نباید با ارائۀ مباحث قوی و مناسب به مخاطبان، ساختار فکری مطلوبی ایجاد کنیم که زمینۀ پیدایش و پذیرش بسیاری از شبهات از بین برود و بدین وسیله از حالت انفعال خارج شویم؟ آیا نمی‌دانیم که مجموعه‌ای از پاسخ به شبهات، یک منظومۀ کامل معرفتی برای دینداران ایجاد نمی‌کند؟ 📗بخشی از کتاب «حلقۀ مفقوده در تولید علم در حوزه‌های علمیه» اثر علیرضا پناهیان