┏◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚┓ ☆اَلابِذِکرِالله‌تَطمَئِنَّ‌القُلوب ☆☆رمان بلند امنیتی-بصیرتی-عاشقانه ☆ #کابوس_رویایی ☆☆قسمت ۲۰۳ و ۲۰۴ مینا سریع میرود. و من هم بهت‌زده به رادیو کنج پنجره نگاه میکنم. _درست شنیدی عبدالله؟ واقعا جنگ شده؟ آخه چرا؟ _باور کن.مگه نمیدونستی اوضاع خراب بود؟ این دعواها که تازه نیست.معلوم بود صدام دیر یا زود #حمله میکنه. دلم زیر سم حرفهای بی‌رحمانه‌ی عبدالله لگدکوب میشود.خودم را جمع میکنم تا به‌خانه بروم.میخواهم اگر پیمان تلفن زد بی‌خبر نمانم.چادرم را کیپ صورتم میگیرم و وارد کوچه میشوم.حالم خوش نیست. یک جاهایی سرم گیج میرود.فوری دستم را به دیوار خانه‌ی همسایه میگیرم. صدایی باعث میشود پلک از چشم دور کنم.مهلقا خانم دستش را دور بازویم حلقه کرده: _خوبی خانم خسروانی؟ به اجبار سر تکان میدهم.چند قدمی برمیدارم و او بازویم را همچنان میگیرد. _میخوای استراحت کنی؟ برم برات آب قندی چیزی بیارم؟ نکنه فشارت افتاده؟ تن تشنه‌ام آب میطلبد اما جگر چاک‌چاکم حالش از آب گذشته. _نه ممنون. برم خونه یه چیزی میخورم. از توی کیفش خرما درمی‌آورد و به دهانم میگذارد. _بخور عزیزم. با این رنگ گچی که تو چهرته بهتره یه چیزی بخوری تا دم در خونه برسی! تشکر میکنم. خرما را مزه مزه میکنم.کلید را با شرم به دستش میدهم.از سرگیجه تمرکز لازم را ندارم.در را باز میکند.چادرم را از سر درمی‌آورد.کمی بادم میزند: _خاصیت اوایل مهره! ظهر را آدمو میپزه و شبا یخمک میکنه.چیزی نیست گلم بیا یه آبی بہ صورتت بزن. با نوازش پوستم توسط قطرات آب حال بهتری پیدا میکنم.مهلقا خانم حسابی مرا خجالت‌زده میکند.صبر میکند تا آب قند اثر کند و به حال بیایم بعد میرود.روی تشک دراز کشیدم و افکار هولناک ذهنم را کنار میزنم..جنگ... آن هم جنگی‌نابرابر. وقتی که ایران در تحریم کامل به سر میبرد و نیروی نظامی سرپایی ندارد.فکر نمیکردم نابودی نوزاد انقلاب به این زودی برسد.نمیدانم چرا برخلاف مینا خوشحال #نیستم؟ شاید پیمان به مقامی هم میرسید اما این مقام برایم لذتی #نداشت. من حسرت خانه‌ی پدری را نداشته و #ندارم.در این چند سال آنقدر چیزهای ساده مرا به خود شیفته کرده‌اند که تجمل را فراموش کرده‌ام! کابوس جنگ، حلاوت را همچون زهری به کامم ریخته.صدای خمپاره و تیر.صدای شکستن شیشه‌ها و خورد شدنشان به سر مردم. و قهقهه مستانه‌ی امثال مینا که #خودفروخته‌ای بیش نیستند.آن روز بیش از همه منتظرم.منتظر زنگی که هیچ وقت نواخته نشد.کاش میتوانستم سراغش را از سپاه و کمیته بگیرم اما بدون اجازه‌ی سازمان محال بود.در و پیکر خانه را قفل میکنم.سحر با شنیدن صدای اذان برمیخیزم.خوابم نمیبرد.رادیو را برمیدارم.چیز خاصی پخش نمیکند. تلویزیونمان هم که دیگر کتک و دعوا متنبه‌اش نمیکند و دائم برفک‌است. به آلبوم عکس ناقص سرگرم میشوم.تکرار و مرور پیشینه‌هایی که حسرتش به دلم است.صدای در است...دعا دعا میکنم پری یا مینا نباشند.چادرم را برمیدارم و در حین رفتن بہ سر میکنم.در جواب کیه، هیچ نمیشنوم! با دیدن شخص پیش رویم گره چادر از دور کمرم باز میشود. پیمان است...سختی سفر ریشش را بلند کرده است. _پِ...پیمان؟ خو... خودتی؟ چشم بهم میفشارد.وارد خانه میشود.ساکش را با شوق میگیرم و بی‌اختیار دستم را بہ دور شانه‌اش میبرم. _زشتہ رویا! مثلا تو در و همسایه ها آبرو داریما. توی ذوقم میخورد.بوی کوکو در مشامش میپیچد. _چه خوب موقع رسیدم. تا او دستش را بشوید من هم سفره را پهن کرده‌ام. _عجب خوشمزه بود.چقدر دلتنگ بودم. کاش میگفت دلتنگ چه بوده است؟بیخیال میشوم.بعد از ناهار سراغ رادیو میرود.جرئت پرسش ندارم اما این خبر خیلے شوکه‌آور است و مجبورم بپرسم: _پیمان؟ سرگرم امواج است: _جان؟ _شنیدی میگن جنگ شده...راسته؟ _راسته؟! نشنیدم من دارم از وسط معرکه میام. نزدیک است دود از کله‌ام بلند شود. _دیدی؟ تو رفتی جنوب؟ _یه جورایی. خرمشهر درحال سقوط بود. من که زدم بیرون. گفتن میتونین برین. منم گفتم خنگ نشدم که تو جوونے بمیرم! برگشتم تهران. دوست دارم بدانم کجا بوده و در این مدت چه کرده؟! با مِن مِن میپرسم: _پیمان..؟ با خودم کلنجار میروم بپرسم یا نپرسم اما دل به دریا میزنم: _تو...این مدت کجا بودی؟چیکار میکردی؟ مشغول است و به جان رادیو افتاده. _هیچی... بدبختی و گرفتاری...کار دیگه‌ای هم مگه بین این سپاهیا هست؟ من که میگم اینا یه طوریشون میشه!! _چطور؟ _از بس سرشون درد میکنه برای قهرمان‌بازی. باورت میشه میدیدم ادمایی رو که نصف شبی دور از چشم بقیه پوتینای عرق گرفته رو واکس میزدن؟ یا چمیدونم یه ریز زیر زبونشون ذکرخدا و قرآنه؟ آخه خرافاتی هم میشن...میگن فلان جا که به بن‌بست رسیدیم خدا کمکمون کرد که نیروهای پشتیبان رسیدن. خدا..؟! بابا همش الکیه. همش خدا و خدا... ☆ادامه دارد..... ☆☆نویسنده؛ مبینا رفعتی(آیه) ☆ ┗◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛┛