عن الصادق جعفر بن محمد«علیهماالسلام»، عن ابیه، عن آبائه«علیهمالسلام» أنَّ علیاً«علیهالسلام» کان یقول: ما مِن احدٍ اُبتلِیَ و إن عَظُمَت بَلواه بأحقَّ بالدعاءِ مِن المُعافی الذی لایَأمنُ البلاء. گاهی ما دچار گرفتاری میشویم، دچار بلا میشویم، دعا میکنیم. فرض بفرمایید بیماریِ سختی، بیمارداریِ سختی، قرضی، مشکل اجتماعیای، مشکل آبروئیای، مشکل جانیای برایمان پیش میآید، که دچار یک بلیّهای میشویم. این، موجب میشود که با تضرّع دعا کنیم، التماس کنیم، از خدای متعال بخواهیم. گاهی هست که هیچ گرفتاریای هم علی الظاهر نداریم؛ نه یک ناخوشیای داریم، نه یک ناخوشداریای داریم، هیچ مشکلی نداریم، در حال عافیتیم. اینجا هم باید دعا کنیم؟ حضرت میفرمایند: آن کسی که دچار بلا نیست و در حال عافیت است و مشکلی علی الظاهر ندارد، این هم به اندازۀ همان کسی که مشکل دارد، شایسته است که دعا کند. آن آدمِ مشکلدار احقّ به دعا نیست از این آدمِ بیمشکل، از این آدمِ دارای عافیت. چرا؟ برای اینکه این کسی هم که در حال عافیت است، لایَأمَن البلاء، ایمن نیست از اینکه بلا متوجه او بشود. امروز سالمیم، این ساعت سالمیم، یک ساعت دیگر ممکن است یک عارضهای پیش بیاید؛ قلبِ انسان، ریۀ انسان، بدن انسان، مغز انسان دچار یک بلایی بشود. کسی از عزیزانِ انسان دچار یک مشکلی بشود، یک حادثهای برایمان پیش بیاید که مشکل درست کند، لایَأمَن البلاء. دعا را در همه حال بایستی داشت. از پیغمبر اکرم نقل شده است که فرمودند من دوست دارم یک روز سیر باشم، یک روز گرسنه؛ تا آنروزی که سیرم، دعا کنم و شکر کنم. آن روزی که گرسنه هستم، دعا کنم و درخواست کنم. در همهحال، دعا؛ در حال سیری هم دعا، در حال گرسنگی هم دعا، در حال عافیت هم دعا، در حال بلاء هم دعا، در حال صحّت هم دعا، در حال بیماری هم دعا. دعا و توسل و ارتباط را بطور دائم بایستی حفظ کرد. این جملۀ امیرالمؤمنین جملۀ زیبا و بسیار پرمغزی است.[ امالی، صفحۀ 337.]