#رمان #روزگار_من #نویسنده_انار_گل #قسمت_چهاردهم پرچم و پارچه مشکی به درو دیوار خونه کشیدن... خونه قل قله شده بود اما من از اتاق تکوون نمیخوردم مردا رفتن تا پیکر عباسو بیارن ...... کسی روش نمی شد بیاد تو اتاق ... از حال من میترسیدن .. صدای صلوات و گریه بلند شد عباس و اوردن ... پیکر بی جان عباس و وسط خونه گذاشتن ... همه دوره تابوتو گرفتن و گریه میکردن... یه حال و هوای سوزناکی فضای خونه رو گرفته بود... مهمونا در عجب بودن که چرا هنوز من نیومده بودم ... زینب و مامان بلند شدن تا بیان دنبال من ... که در اتاق و بازکردم اومدم بیرون... با همون مانتوی بلند مشکی که دیروز تنم کرده بودم اما چیزی که همه رو حیران کرده بود روسریه سفیدی بود که سرم کرده بودم اروم نزدیک تابوت شدمو نشستم خونه ساکت شد اما پچ پچ ها شروع شد یه سری میگفتن نگاه کن تورو خدا... خجالت نمیکشه ... شوهرش مرده سفید پوشیده... این چه وضعشه ...پارچه ی سفیدو زدم کنار... گفتم : ای جانم نگاه کنید عباسم و چقدر قشنگ خوابیده اون خنده ای که همیشه رو لباش بود موقع خوابم هست... عباسم خوش اومدی اقایی صدای گریه ها بلند شد همه به حرفام گوش میکردن و گریه میکردن ... با لبخندی که به عباس میزدم گفتم میدونید ارزوی عباس چی بود... شهااااادت.... همش بهم میگفت خانمم دعام کن به ارزوم برسم شهید بشم منم گفتم عباس جان پس تو هم برای من یه دعایی کن از خدا بخواه اگه قرار شد شهید بشی منم با خودت ببری ... پس چی شد این رسمش نبود اقای من عباس نگاه کن ... ببین امروز روسریموو با کفنت ست کردم ... دیگه وقتش بود که پیکر عباس و برای خاک سپاری به مزار شهدا ببرن خم شدمو پیشونیشو بوسیدم پارچه رو اروم کشیدم رو صورتش مامان و زینب دستمو گرفتن بلندم کردن ... از پنجره کبوتر سفیدی داخل خونه شد و روی تابوت نشست مردها تابوت و بلند کردن از خونه خارج شدنی مداح روضه حضرت عباس ع میخوند و جمعیت سینه میزدن ... اصلا یه قطره اشکم از چشمام نریخت همش چشمم به کبوتر بود ...🕊🕊🕊🕊🕊🕊 تو مزار شهدا پاهام بی حس شده بود به زور قدم بر میداشتم پیکر عباس و بلند کردن و داخل قبر گذاشتن کبوتر بالای سر جمعیت می چرخید رفتم جلو گفتم بزارید برای اخرین بار نگاهش کنم خیلی سخت بود که چهره ی زیبای عباس زیر خلوارها خاک سرد دفن شد خاکسپاری تموم شد نشستم سر مزارش مشت مشت خاک بر میداشتم و دوباره میریختم زمین ای خاک یادت باشه چجوری بین من و عباسم فاصله انداختی ... کبوتر نشست رو مزار عباس و خیره شد به من عجیب بود چقدر نگاهش اشناست این زبون بسته انگار میخواست چیزی بگه ... گرفتمش نزدیک صورتم بردم تو چشای کبوتر خیره شدم ... یه دفعه بغضم ترکید گفتم نکنه عباس خودتی ... اینو که گفتم کبوتر از دستم پرید با گریه گفتم عباس برگرررررد سرمو گذاشتم روی خاک و های های گریه می کردم همه میگفتن گریه کن نریز تو خودت بزار بغض گلوت بترکه دیگه مرگ عباس و باور کرده بودم نویسنده 📝 انارگل🌹 📝 @ghayeeeb12 @zoje_beheshti