🏴🏴 وقتی حضرت را زیارت می کنیم و متوجه ایشان می شویم ، ▪️ حال چه از نزدیک باشد و چه از راه دور،▪️ این توجه را ساده نبینیم. مثلا وقتی مفاتیح را به دست می گیریم ومشغول زیارت می شویم ▪️ البته به شرط اینکه خیلی پراکنده نباشیم▪️، یعنی وقتی زیارت می کنیم، واقعا فکر و دلمان به آن اندازه که می توانیم، متوجه آن حضرت باشد، چون وقتی دل وفکر جای دیگر باشد، به سوی حضرت حرکت نخواهیم کرد، و هنگامی که متوجه حضرت شدیم ، ولو از راه دور باشد، این توجه به لحاظ اینکه معتقد به امامتشان هستیم، محبت به آن حضرت داریم و به لحاظ اینکه دوستشان داریم ، در باطن امر یک نوع وحدت و قربی بین ما و آن حضرت ایجاد می کند ، گو اینکه وقتی متوجه می شویم و زیارت و عرض ادب می کنیم ، با محبت، دوستی و با اعتقاد به #ولایت و امامت ایشان ، روح ما به سوی سیدالشهداء { علیه السلام } می رود (حرکتی که مخصوص روح است ) و به اندازه صلاحیتمان با آن بحر معنا ارتباط پیدا می کند ، و وحدت می یابد (در حدّ خودمان ) البته به صورت فنا. آن وقت، آنچه که از آنحضرت و برکات وجودی ایشان در این وحدت نصیب ما می شود ، چیزی است که اگر یک عمر هم شب و روز عبادت کنیم ، نمی توانیم لحظه ای از آن برکات را به دست بیاوریم. چون وقتی عبادت می کنیم ◾️ البته توجه کنید که اینجا مسئله عبادت خدا مطرح نیست ◾️ آن ولایت و ولیّ را، آن که عرش الله است، بحر معنوی، مظهر حق، خالصةُ الله است، وقتی به او متوجه می شویم و محبت پیدا می کنیم، ▪️ روح ما به سوی آن حضرت حرکت می کند وبه اندازه صلاحیت و ظرفیت خود ، به عالم آن حضرت وارد می شویم. در این هنگام ، طبعاً انوار وجودی آن حضرت باز به اندازه ای که صلاحیت وجودی داریم ، وجود ما را فرا می‌گیرد و این برکت فوق العاده ای است. ▪️البته به این مسئله هم توجه داشته باشیم، نقطه مقابل این موضوع هم وجود دارد که باید از آن ترسید ، یعنی رو به رو شدن با یک معصیت کار و علاقه داشتن به او و با محبت با او برخورد کردن، می شود نقطه مقابل این مسئله..... ▪️ 📓 منبع ؛ برگرفته از کتاب #چراغ_هدایت ، صفحه ۵۱ ، حضرت استاد آیت اللّه محمد شجاعی "رضوان اللّه علیه " @havayee_vesal