📢 حقيقت دعا، حال استکانت و افتقار بين امام(ع) و خدای متعال است.
این حال، در دسترس و قابل دريافت براي بشر نيست. امام(ع) با دعاهایی مثل مناجات شعبانیه و صلوات شعبانیه اين حال را تنزّل داده و آن را قابل دريافت و درك كرده‌اند.
اگر امام(ع) اين حال را در عالم تنزل نمي‌دادند دست كسی به این حقایق نمي‌رسيد.
🔹استاد سید محمدمهدی میرباقری:
از امام سجاد(ع) ادعيه لطيفی مانند مناجات شعبانيه و صلوات شعبانيه نقل شد که معارف بلندی است؛ تداوم در خواندن اين صلوات و مناجات حتي در غير ماه شعبان هم آثار عجيبي دارد. حقيقت اين دعا مانند حقيقت قرآن است. حقيقت قرآن در منزلت بالايي است كه قلب بشر ظرف دريافت تجليات آن نيست، حقيقت اين دعا، حالي است كه تنها بين امام(ع) و خداي متعال است؛ حالي كه در دسترس و قابل دريافت براي بشر نيست؛ امام(ع) اين حال را تنزّل داده و آن را قابل دريافت و درك كرده‌اند. دعا در حقيقت حال استكانت، تضرّع، بندگي، فقر، افتقار، احساس نياز و تمام حالات بين امام (ع) و خداي متعال است؛ اگر امام(ع) اين حال را در عالم تنزل نمي‌دادند دست كسي به حقيقت آن نمي‌رسيد. از كارهاي امام سجاد(ع) كه در صحيفه سجاديه ظهور دارد، تنزل آن حقايق در عالم است. حضرت از طريق اين ادعيه عالم را وارد فضاي درك آن حقايق كرده‌اند. همچنان که اگر حقايق قرآن، نازل نمي‌شد هميشه در پرده حجاب باقي بود و نبي اكرم(ص) واسطه تنزل حقيقت قرآن به عالم انساني شدند، به همين ترتيب، حقيقت دعا نيز به واسطه حال امام سجاد (ع) در عالم انساني تنزل يافته است. دعا از خزاين غيب الهي _كه در محضر خداي متعال است_ از نيازها و ظرفيت هاي انسان، از ضعف‌ها و عقوبت‌هايي كه در انتظار انسان است و از جمال و جلال الهي و افتقار انسان به اين جلال و جمال الهي سخن می‌گويد.
اگر معصوم (ع) آن تلقي خود از خداي متعال، افتقار خويش، سختي راه و مراحل سلوك و مانند آن را، به عالم انساني تنزل نمی‌دانند، هيچ گاه باب دعا به روي بشريت گشوده نمي‌شد و كسي نمي‌توانست با خداي متعال مناجات كند، بی‌ترديد مناجات با حضرت حق به واسطه معصوم(ع) واقع شده و تنزل يافته است. حقيقت حال مناجات مؤمن نيز، تنزل حال معصوم (ع) در او و تجلي آن حقيقت در قلب اوست.»
☑️ @mirbaqeri_ir