قال امیرالمومنین (علیه‌السلام): وَ اللَّهِ لَأَنْ أَبِيتَ عَلَی حَسَكِ السَّعْدَانِ مُسَهَّداً وَ أُجَرَّ فِي الْأَغْلَالِ مُصَفَّداً أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ أَنْ أَلْقَی اللَّهَ وَ رَسُولَهُ ظَالِماً لِبَعْضِ الْعِبَادِ أَوْ غَاصِباً لِشَيْ‏ءٍ مِنَ الْحُطَامِ وَ كَيْفَ أَظْلِمُ لِنَفْسٍ يُسْرِعُ إِلَی الْبِلَی قُفُولُهَا وَ يَطُولُ فِي الثَّرَی حُلُولُهَا به خدا قسم اگر شب را به بيداری به روی خار سعدان به روز آورم و با قرار داشتن غل‌ها و بندها به بدنم روی زمين كشيده شوم، پيش من محبوبتر است از اين كه خدا و رسولش را در قيامت ملاقات كنم در حالی كه به بعضی از مردم ستم نموده و چيزی از مال بی‏ارزش دنيا غصب كرده باشم! چگونه به كسی ستم كنم برای وجودی كه به سرعت به سویِ كهنگی و پوسيدگی پيش می‏رود و اقامتش در زير توده خاك طولانی می‌شود؟! تصنیف غرر/ حديث ۲۱۰۲ https://eitaa.com/hazratzahrah/22307