«قال عَلِيٌّ علیه السلام: فَوَ اللَّهِ مَا أَغْضَبْتُهَا وَ لَا أَكْرَهْتُهَا عَلَى أَمْرٍ حَتَّى قَبَضَهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِ وَ لَا أَغْضَبَتْنِي وَ لَا عَصَتْ لِي أَمْراً وَ لَقَدْ كُنْتُ أَنْظُرُ إِلَيْهَا فَتَنْكَشِفُ عَنِّي الْهُمُومُ وَ الْأَحْزَانُ»؛ (كشف الغمة في معرفة الأئمة، ج‏1، ص363). من هرگز فاطمه (س) را خشمگین نکردم و هرگز از او چیزی به اجبار نخواستم، و هرگز او را وادار به کاری نکردم. فاطمه (س) نیز مرا خشمگین نکرد و از من نافرمانی نکرد. من هرگاه به فاطمه (س) نگاه می‌کردم غم و اندوه خود را از یاد می‌بردم.