انسان بايد به غذاى خود بنگرد كه آيا از حلال است يا حرام، ديگران دارند يا ندارند، نيروى بدست آمده از آن در كجا صرف مىشود و اين غذا چگونه بدست آمده است؟
امام باقر عليه السلام در ذيل آيه «فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى طَعامِهِ» فرمودند:
انسان بنگرد كه علم خود را از چه كسى مىگيرد و طعام را شامل طعام معنوى دانستند.
انسان، مأمور به تفكر در غذا، به عنوان يكى از نعمتهاى خداست، خوردن
بىفكر، كار حيوان است.
اگر ملاكهاى معنوى نباشد، انسان و حيوان در كاميابى از غذا و طبيعت، در يك رديفند.
دقّت در پيدايش نعمتها، وسيلهاى براى كفر زدائى است.
هستى، مدرسه خداشناسى است، چه سير تكاملى درون انسان و چه بيرون انسان.
ريزش باران و رويش انواع گياهان و درختان، هدفمند است و فراهم شدن غذا براى انسان و حيوانات، يكى از حكمتهاى آن است.
انگور، زيتون و خرما، از ميوههاى مورد سفارش قرآن است.