سید مهدی نجفی که مداومت به تشرف به مسجد سهله در شب های چهارشنبه را داشت فرمود: شبی با جمعی از رفقا به سمت مسجد سهله مشرف شدیم. دیدیم رکن قبله مسجد طرف شرقی همانجا که مقام حضرت حجت علیه السلام واقع است روشن می باشد. پیش رفتیم، سید بزرگواری در محراب مشغول عبادت بودند. معلوم شد آن روشنی، روشنایی چراغ نیست بلکه نور صورت مبارک آن سرور است که در و دیوار را منوّر کرده است. به جای خود برگشتیم و باز نظر کردیم، آن صفّه را روشن دیدیم. گویا چراغ نور بخشی در آن گزارده اند. ✨💫✨ وقتی دوباره نزدیک شدیم همان حال سابق را یافتیم. بالاخره یقین یافتیم آن امام ابرار و سلالهٔ ائمه اطهار علیهم السلام است. هیبت آن حضرت همه ما را گرفت؛ هر کدام از ما در جای خودمان مانند چوب خاک شدیم و از حس و حرکت افتادیم، جز من که چند قدمی از رفقا جلوتر رفتم. هر قدر خواستم جلوتر بروم یا عرضی بکنم، در خود یارایی ندیدم مگر اینکه مطلبی به خاطرم آمد، عرض کردم: استخاره ای برای من بگیرید. آن حضرت دست مبارک خود را باز نمودند و با آن تسبیحی که مشغول ذکر بودند مشتی گرفتند و بعد از حساب کردن در جوابم فرمودند خوب است. ✨💫✨ بعد هم روی مبارک خود را به سوی ما انداختند و نظر پر فیض خویش را برای لحظاتی به ما انداختند. گویا انتظار داشتند حاجت دنیا و آخرت خویش را از درگاه لطف و عطایشان در خواست نماییم ولی سعادت و استعداد ما یاری نکرد و قفل خاموشی دهان ما را بست. سپس به سمت در مسجد روانه گردیدند چون قدری تشریف بردند قدرت در پای خود یافتیم و به دنبال آن حضرت دویدیم؛ وقتی خواستند از در مسجد بیرون بروند دوباره صورت مبارک خود را به طرف ما گرداندند و مدتی به همین حال بودند‌. ما چند نفر بدون حس و حرکت بودیم و هیچ قدرتی نداشتیم تا اینکه بالاخره از مسجد خارج شدیم و به فاصله ای که بین دو در بود رسیدیم. ✨💫✨ آن بزرگوار از در دوم خارج شدند به مجرد خروج حضرت قوّت و شعور ما بازگشت فورا و به سرعت هر چه تمام تر به سمت در دوم دویدیم و به اندازه یک چشم بر هم زدن از در دوم خارج شدیم چشم به اطراف بیابان انداختیم ولی هیچ کس را نیافتیم هرچه به اطراف و اکناف دویدیم به هیچ وجه اثری نیافتیم و برای ما معلوم شد که به مجرد خروج از در دوم حضرت از نظر ما مخفی شدند، بر بی لیاقتی و از دست دادن فرصتی که برای ذکر حاجات مان پیش آمده بود افسوس خوردیم و متاثر شدیم. 📗ملاقات با امام زمان در کربلا ص ٢١٩