...و مي‏ديدم كه حسين(ع) با آن همه عظمت و جبروت بر مركب زمان و مكان مي‏راند، شمشير خونين اش سنت تاريخ را پاره ‏پاره مي‏ كند، و فرياد رعد آسايش، زمين سخت را آن‏چنان به لرزه درمي ‏آورد، كه موج ‏هايی بر زمين به وجود مي‏ آيد كه تا بي‏نهايت ادامه دارد… اين خاطرات در ذهنم دور مي‏زد، خونم را به جوش مي ‏آورد و آرزو مي‏كردم كه صدام را بيابم و با يك ضربت او را به دو نيم كنم… ديگر سر از پا نمي ‏شناختم، و اگر بزرگترين قدرت زرهی دنيا به مقابله ‏ام مي ‏آمد، بلادرنگ به قلب آن حمله مي‏ كردم، از هيچ‏ چيزی وحشت نداشتم، و از هيچ خطری روی نمي‏ گرداندم. به يزيد و صدام كثيف‏ تر از يزيد لعنت و نفرين مي‏كردم و به جبروت و كبريای حسين(ع) چشم داشتم... .................... 👈کتاب رقصی چنین میانه میدانم آرزوست شهید دکتر مصطفی چمران