در صدر اسلام در میان شهدای زمان پیامبر، آنكه از همه بیشتر درخشید و به او لقب «#سیدالشهداء» یعنی سالار شهیدان در آن زمان دادند، جناب #حمزه بن عبدالمطّلب عموی بزرگوار رسول اكرم بود كه در #احد شهید شد. حمزه كه از مكه به مدینه مهاجرت كرده بود، كسی نداشت، خودش تنها بود. وقتی كه پیامبر اكرم از احد برگشت به مدینه، دید در خانه همه شهدا گریه هست جز خانه جناب حمزه؛ حضرت فقط یك جمله فرمود: «اَمّا حَمْزَةُ فَلا بَواكی لَهُ» یعنی همه شهدا گریه كننده دارند جز حمزه كه گریه كننده ندارد. تا این جمله را فرمود، صحابه رفتند به خانه هایشان و گفتند: پیامبر فرمود حمزه گریه كننده ندارد. زنانی كه برای فرزندان خودشان یا شوهرانشان یا پدرانشان یا برادرانشان می‌گریستند، به احترام پیامبر و به احترام جناب حمزه بن عبدالمطّلب آمدند به خانه حمزه و برای حمزه گریستند؛ و بعد از این دیگر سنت شد هركس برای هر شهیدی كه می‌خواست بگرید، اول می‌رفت خانه جناب حمزه و برای او می‌گریست. این جریان نشان داد كه اسلام با اینكه با #گریه بر میّت (میّت عادی) چندان روی خوشی نشان نداده است، مایل است كه مردم بر شهید بگریند، زیرا شهید #حماسه آفریده است و گریه بر شهید، شركت در حماسه او و هماهنگی با روح او و موافقت با نشاط او و حركت در موج اوست. 📝شهیدمطهری، مجموعه آثار، جلد ۲۴، صفحه ۴۶۶ 📚بینش مطهر استان مرکزی 🆔 @hekmatemotahar1