از جسم خود بگیرید و بر جان خود بیفزایید. اساساً روح که بزرگ شد تن به زحمت می‌افتد، و روح که کوچک شد تن آسایش پیدا می‌کند. وقتی که روح بزرگ شد، جسم و تن چاره‌ای ندارد جز آنکه به دنبال روح بیاید، به زحمت بیافتد و ناراحت شود. اما روح کوچک به دنبال خواهش‌های تن می‌رود، روح کوچک تن به هر ذلت و بدبختی می‌دهد برای اینکه می‌خواهد در خانه‌اش فرش یا مبل داشته باشد، آسایش داشته باشد، خواب راحت داشته باشد. اما روح بزرگ به تن نان جو می‌خوراند بعد هم بلندش می‌کند و می‌گوید شب زنده‌داری کن. بزرگ آرزو می‌کند که در راه هدف‌های الهی و هدف‌های بزرگ خودش کشته شود. 📝 ، 📚بینش مطهر استان مرکزی 🆔 @hekmatemotahar1