✍ شرح حکمت: در اين گفتار حكيمانه ی امام (عليه السلام) منظور از گرسنگى و سيرى، مراد معناى كنايى آن است يا معناى حقيقى اش... در ميان مفسران گفت‌وگو است...🤷‍♂ جمعى گرسنگى را كنايه از هرگونه نياز و يا تحت فشار و ظلم واقع شدن دانسته اند، یعنی: افراد بزرگوار و با شخصيت تنها هنگامى دست به حمله مى زنند كه به آنها ستم شود و يا نياز مُبرم براى ادامه حيات پيدا كنند، كه در اين صورت براى دفاع و گرفتن حق خود حمله ی جانانه اى مى كنند. ولى لئيمان هنگامى كه به نوايى برسند و بر مراد خويش سوار گردند طغيان مى كنند و افراد بى گناه را مورد حمله قرار مى دهند، همچون حيوانات درنده اى كه پس از سيرى مست مى شوند. درحالیكه بعضى ديگر معتقدند: «جُوع» در اينجا به همان معناى حقيقى يعنى (گرسنگى) است، و «شَبَع» به معناى (سيرى) است. و آن را اشاره به اين نكته مى دانند كه افراد شجاع و با شخصيت پيش از رفتن به ميدان نبرد كمتر غذا مى خوردند مبادا ضربه اى بر شكم آنها وارد شود و غذا بيرون ريزد و موجب سرافكندگى آنان شود، ولى لئيمان چنين نيستند. و در هر حال تفسير اول مناسب تر به نظر مى رسد.👌 ✅ اگر شخص كريم را اكرام و احترام كنى مالك او مى شوى، ولى اگر لئيم را اكرام كنى (بيشتر) سرپيچى مى كند...